De wereld koerst af op een harde confrontatie tussen Oost en West. De leiders in de grote landen trekken de macht naar zich toe. President Putin van Rusland pakte het slim aan. In 2008 had hij eigenlijk af moeten treden, maar hij maakte een handig een-tweetje met Medvedev en werd voor even premier. In 2012 pakte hij het stokje weer over en deze maand laat Putin zich voor de komende zes jaar benoemen. President Erdogan van Turkije laat een vergelijkbare machtspositie zien, mogelijk maakt hij het nog wat bonter. Vanaf 2003 was hij premier, vanaf 2014 president. Een dubieuze couppoging, toegeschreven aan de Gulen beweging, gaf hem vleugels. Er volgde een reeks autoritaire ingrepen die hem alleen maar vaster in het zadel hielpen. President Xi Jinping van China is sinds 2013 aan de macht. En er zijn geluiden dat hij de wet zo wil wijzigen dat hij voor het leven wordt benoemd. Hij heeft een beminnelijk voorkomen, maar is in zijn beleid autoritair en uit op totale controle van China. Tenslotte geestelijk leider Khamenei en president Rouhani die samen de dienst uitmaken in Iran. Khamenei zo’n beetje 30 jaar en Rouhani sinds 2013. Ze voeren een streng religieus moslimbeleid en slaan elk protest tegen hun beleid met harde hand neer, zoals afgelopen januari nog. Alle vier autoritaire leiders uit de top-20 van landen met de meeste inwoners uit Oost en heel anders dan de meer gematigde leiders uit grote landen als Indonesië, Japan en India. In 2016 profileerden Rusland, Iran en Turkije zich in 2016 samen tegenover de USA rond in Syrië conflict. De samenwerking tussen Rusland en Turkije was even spannend toen Turkije in 2016 een Russische straaljager uit de lucht schoot, maar is weer bijgelegd. En ook Rusland en China proberen zich tot elkaar te verhouden, al is het een wankel evenwicht. Maar wat hen met name samenbindt is hun strijd tegen West.

Gelukkig heeft Turkije de banden met Israël weer wat aangetrokken na een conflict in 2010. En dus heeft Iran aan Turkije geen bondgenoot in hun strijd tegen aardsvijand Israël. En Europa is met zijn kwakkelende Euro-landen en voorgenomen Groot Brittannië exit zo verdeeld dat het nauwelijks partij is in West. Nee, West is momenteel de USA. President Donald Trump zorgt er door zijn massieve uitspraken voor dat Oost de rijen sluit. Weliswaar hebben Putin en Trump enige verstandhouding met elkaar maar het is erg duidelijk dat Oost zo langzamerhand het stokje over wil nemen als centrum van de wereld, een positie die de USA zich altijd heeft toegeëigend. Putin deelde gisteren al een tik uit door een nieuwe generatie slimme raketten aan te kondigen die niet te traceren zijn en any spot op aarde kunnen bereiken. En terwijl de National debt teller van de USA de $ 20.000 miljard passeert is China hard op weg om de USA qua Gross National Product van de troon te stoten. Het ligt er maar aan welke grafiek je volgt. De Wereldbank laat zien dat ze wedijveren en dat China in 2017 3x zo snel gegroeid is als de USA. Ook militair is China hard op weg de USA in te halen. Materieel ligt de USA nog ruim voor, maar met 2 miljoen soldaten is China veruit het grootste leger ter wereld.

Ooit leek alle macht bij de G7 te liggen. Maar nog geen 50 jaar nadat de G7 opgericht werd liggen de verhoudingen totaal anders. Japan probeert als enige Oost-land met West-connecties diplomatiek te laveren tussen alle belangen door. En zoals gezegd hebben G7-landen Frankrijk, Groot Brittannië, Italië en Duitsland even genoeg aan interne Europa-perikelen. Het leek er even op dat Rusland bij West aan zou schuiven toen er sprake was dat ze bij de G7 gingen horen, maar sinds de Krim affaire is dat wel voorbij. Ook de BRIC landen (Brazilië, Rusland, India, China) zijn als tegenhanger van de G7 geen eenheid. Het gaat momenteel toch echt om Oost tegen West.

De vraag is wanneer Oost de macht overneemt en wat dat betekent. Voor de USA. Voor Europa. Voor Israël. Voor de wereld. De genoemde vier Oost-landen hebben weinig oog voor mensenrechten en hebben andere maatstaven voor ethiek dan wij in West gewend zijn. Alle vier zijn ze uit op macht. En de USA drijft ze met Trump aan het roer naar elkaar toe. Maar Trump lijkt de grip wat kwijt te raken. Steeds meer berichten zijn er over breuklijnen in zijn inner circle. Zijn schoonzoon Jared is er uit gewipt. Steve Bannon was er al uit. Ook Reince Priebus, chef staf, vloog eruit. Dat versmalt zijn kleine club tot zijn dochter Ivanka, Kellyanne Conway en Stephen Miller. Ach, en eventueel kun je Melania nog noemen, maar hun relatie zie ik vooral als een dappere poging het iets te laten lijken. Ik zou me als vrouw ook buitengewoon ongemakkelijk voelen aan zijn zijde. Om kort te gaan: de inner circle is uitgedund. Gisteren stapte plotseling Hope Hicks op, communication director. Plotseling. Trump heeft zijn handen vol aan het bij elkaar houden van zijn team, als er al sprake is van een team. En daarin ligt hij nogal op achterstand bij Oost, waar regimes met strakke hand vooruit worden gedreven. Trump weet dat en zal niet willen verliezen. Dat maakt de Oost-West verhouding buitengewoon explosief.

Ik zie uit naar het moment dat er weer met liefde en wijsheid gepraat gaat worden. Dat deze 5 autoritaire mannelijke leiders hun ramkoers laten varen en het algemeen belang op wereldniveau gaan dienen. Maar zover is het nog niet.

Oost-West clash