Geplaatst op maart 22, 2013

Ik ben te lui om naar mijn etymologisch woordenboek toe te lopen. (Dewatte? Is een woordenboek waarin de herkomst van woorden staat). Dus sorry linker hersenhelft, dat geeft me de heerlijke gelegenheid om over te stappen naar rechts. Geboorte. Geboorte. Laat het maar eens op je inwerken. Geboorte. Er komen beelden van heipalen in me op die de grond in worden geboord. Een tandartsstoel waaruit akelige jankende geluiden van geboor en geboorde elkaar versterken. En inboorlingen, diep verscholen in woeste binnenlanden, diep overtuigd van hun eigen (on)vergankelijkheid, diep opgetuigd met diepe boorgaten in neusschotten. You got the picture?

Geboorte. In mijn noeste poging het woord te pakken zie ik een schip voor me dat te water wordt gelaten, waarbij de hele massa zich in het water boort. Zo zal het woord ongeveer bedoeld zijn. Een kind dat ter wereld wordt gelaten, als een schip dat van de helling af dendert. Dat het eigenlijk iets te hard gaat. Dat je bang bent dat er ergens iets kapot gaat, iets scheurt. Niet voor niks gooien ze – als alles goed gaat – champagne tegen het schip als een soort abgar test. Je weet wel, die CITO toets die je meteen al bij de geboorte moet maken, vers uit de buik. Dat relativeert ook weer die verplichte CITO toets voor groep achters nietwaar?

Geboorte. We hadden het er gisteren even over als mannen onder elkaar. Omdat even verderop een vriendin van ons zich in haar eigen perscentrum lag te begeven. We bespraken de flash backs, ondertussen een poging doend om de door trut-imago met uitsterven bedreigde sherry te redden. Er zat wel iets van weemoed in onze verhalen. In onze taal betekent dat dat we wat zaten te mijmeren met een hoog ‘ik weet het nog goed’ gehalte. En we wisten het allemaal nog goed, ongeacht of het nou 14 jaar of 1 jaar geleden was. Blijkbaar hakt het er toch wel in bij mannen, zo’n geboorte. Het verzengende gevoel van trotsloze stunteligheid als je daar maar zit te wachten in die de-inrichting-van-deze-kamer-is-een-aanmoediging-snel-te-bevallen kraamkamer. Het gevoel van onmacht als je vrouw pijn lijdt die niet even met een pilletje weg te werken is.

Maar echte wee-moed zit toch bij de vrouwen. Alle hulde voor hen. De moed die zij hebben om het proces door te gaan, de moed die ze hebben om weeen te doorstaan. ‘Wee’ is overigens een veel te soft woord voor die pijnscheuten. Geef mij dan maar de Fransen maar die over ‘malheur’ praten, dus een slecht uurtje. En dan zijn ze er nog rap mee die Fransen. Maar ja, zij doen het natuurlijk ook met de Franse slag.

We hadden het ook nog over de nageboorte, dus het gebeuren na de geboorte. Gevoelig als papa’s tegenwoordig gelukkig weer mogen zijn, realiseerden we ons het wonder van de geboorte. Godswonder. En een intense ervaring als het mooiste van je samen gedeeld wordt in je kind. Teer (lees: luidkeels) huilend om je koestering. En dat niet alleen voor mama’s. Ook voor papa’s. Heel eerlijk, ik zie mezelf meer als papa van grotere kids. Heb ik meer mee. Maar heerlijk toch als een mede-papa zo onbevangen dat moment van geboorte indrinkt? Een betere start kun je toch niet maken met je kind?

Dus wees aanwezig, en zeker bij de geboorte. Be a blessing as a papa.!