Geplaatst op januari 15, 2013

En wat nu als je kind zegt: ‘ik geloof het wel’? Even een klein statistisch gegeven: vaders staan doorgaans niet vooraan in de geloofsopvoeding. De meeste kids die geloven hebben het geloof van hun moeder doorgekregen en doorgekregen ? Zoals zoveel elementen in de opvoeding. Ik ga ook nog een keer schrijven over sexuele opvoeding. Daar zie je hetzelfde. Maar goed, dat betekent niet dan we statistisch gewenst gedrag moeten gaan vertonen.

Ik vind het belangrijk dat mijn kids God leren kennen en Jezus lief gaan hebben. Ik heb in mijn leven ervaren dat Jezus bij mij is. Hem liefhebben en met Hem leven maakt mij en ons gelukkig. Ik span me er graag voor in en bid er heel regelmatig voor dat onze kids dat spoor ook leren kennen. Met een zekere bescheidenheid natuurlijk. Uiteindelijk zullen ze zelf kiezen wat hun levenspad zal zijn.

Van jongs af aan moedigen we de kids aan om zelf te bidden. Kleine pleziertjes voor de Heer, want Hij houdt van kindergebeden. Lekker spontaan en recht uit het hart, zonder afleidende formuleringen. Aan tafel, als ze naar bed gaan of op andere momenten.

En we geven ze een (jongeren) Bijbel als ze acht jaar oud zijn. Omdat ze op dat moment kunnen lezen en we ze willen stimuleren om God te leren kennen. Dat kan het beste door Zijn autobiografie te lezen ;). Zo’n Bijbel gaat een leven lang mee en dat is ook de bedoeling. Gaaf als je ’s avonds boven komt en je kind zit wat in de Bijbel te bladeren en te lezen. Aan tafel lezen we ook vaak een stukje uit de Bijbel. We hebben een hele stapel met kinder-, jongeren-, jeugd- en gewone Bijbels waar we een aselecte trekking uit doen. Afwisseling houdt de aandacht er bij.

Gelukkig hebben we hier in de buurt een protestants christelijke basisschool waar de kids christelijke leerkrachten, liedjes en vieringen hebben. Niet dat het een must have is, zo’n school, maar het is toch wel fijn dat het zo kan. In het buitenland stonden we op een gegeven moment voor de keuze of we de kids naar de plaatselijke moslimschool zouden sturen. Dat hebben we toen niet gedaan omdat zij een andere God dienen. Op school probeer ik zoveel mogelijk betrokken te zijn. Klagen over achteruitgaand christelijk onderwijs is niet zo effectief. Doe er wat aan door je te verdiepen in de school van je kind, papa!

De kerk is ook een hele belangrijke voor mij als het gaat om de geloofsopvoeding. We hebben gelukkig een kerk gevonden waar we ons herkennen in wat over God en de Bijbel wordt gezegd. En waar de kids zich thuis voelen en veel leeftijdsgenoten ontmoeten. Wij doen mee in het kinderwerk en hebben de kids al jong actief daarbij betrokken. Leuk effect is dat de kids nu zelf ook meehelpen in allerlei groepen. En dus ontmoeten ze weer andere ouders en kinderen. Zo’n breiwerk van positieve impulsen stimuleert de kids enorm om zich in te zetten voor het werk in de gemeente. Gaaf ook dat de kids regelmatig meezingen op het podium en op die manier anderen tot zegen zijn. We moedigen onze kids graag aan en dagen ze graag uit om steeds weer nieuwe stappen hierin te maken mits die stappen bij hen passen. Want het heeft geen zin om harder te lopen dan je voeten je kunnen dragen (ongetwijfeld is dit een bekend Zuid-Taiwanees gezegde ;).

Geloofsopvoeding betekent voor mij ook dat ik als een waakhond fungeer. Welke films kijken ze, welke boeken moeten ze voor school lezen, welke spelletjes doen ze etc. Daar wil ik bij betrokken zijn, het gesprek erover met ze aangaan. Zodat hun hoofd niet vol raakt met prut (om het op z’n West-Fries te zeggen ;), maar met leven.

En last but not least: je bent als papa een voorbeeld voor de kids. Je kind zal de neiging hebben je gedrag te kopiëren. Dat is confronterend vind ik. Wil je dat? Ik herinner mij dat een student een keer een klein onderzoekje deed in ons gezin. Ging over geloofsopvoeding. Ze vroeg de kids waar ik bij was: en leest je papa wel eens voor zichzelf uit de Bijbel? Nou nee, papa niet. Oef. Dat was dus het beeld dat mijn kids van me hadden. Een belangrijk signaal. En inderdaad, ik las niet vaak persoonlijk uit de Bijbel en als ik het deed was dat op momenten dat de kids er niet bij waren. Ik heb mijn gedrag veranderd. Sowieso lees ik nu meer zelf uit de Bijbel, en nu ook op momenten dat de kids het zien.

Voor de geloofsopvoeding is het handig dat je vaste rituelen in het leven roept. Rituelen van gezamenlijk gebed, van persoonlijk gebed, van lezen uit de Bijbel etc. Dat helpt de kids om het geloof als vanzelfsprekend onderdeel van hun leven te zien. Ergens roept er nu iets in mij: zit je dat kind mooi even te manipuleren. Ja, ik denk dat dat inderdaad zo is. Manipuleren betekent naar je hand zetten. En ik denk dat ik daar als papa, mits liefdevol, ook de verantwoordelijkheid voor heb. Om de kids op een pad te zetten waarvan ik denk dat het goed is. Uiteraard is het dan wel zo dat je ze eerst stevig vast hebt en dat de grip in de loop van de jaren steeds minder wordt. Tenslotte laat je ze los en lopen ze naast je op en besluiten ze zelf of ze verder met je mee willen gaan…

Dus, werk aan de winkel. Be a blessing as a papa!