Geplaatst op december 28, 2012

Ooit heb ik uit een opvoedboek de wijsheid gehaald dat er vier opvoedstijlen zijn. Autoritair, Autoritatief, Democratisch en Laissez faire. Bij Autoritair ligt de macht volledig bij de ouders. Bij Laissez faire (frans voor: laat maar gaan) laten ouders en kinderen elkaar volkomen vrij. Ik kies voor de autoritatieve stijl. Dat is een mengsel van enerzijds autoritaire aspecten en anderzijds democratische aspecten.

Autoritaire elementen komen naar boven als het gaat om het gezag in ons gezin. De kids mogen ‘je’ en ‘jij’ tegen ons zeggen, maar weten heel goed dat wij als ouders het laatste woord hebben. Dat ze in essentie naar ons moeten luisteren. Mag dat dan nog in deze tijd, zo boven je kind gaan staan? Ja natuurlijk. Ik heb bij de doop van elk van onze kids beloofd mijn kinderen (christelijk) op te voeden. Ze richting en bescherming te geven zodat ze goed voorbereid de maatschappij in stappen. En ik geloof dat daarbij op mij als vader/papa een zwaardere verantwoordelijkheid rust dan op de moeder/mama. In essentie moet ik de koers van mijn gezin aangeven. Dat klinkt denk ik ontzettend niet-2012, maar ik blijf mijn anker graag uitgooien in de Bijbel. Daar lees ik dat de man het hoofd van het gezin is.

Dan komt meteen het tweede aspect om de hoek. Namelijk dat je alleen maar hoofd, leidinggevende, van je gezin kunt zijn als je bereid bent te dienen. Oke, ik had een wat lange aanloop nodig om bij deze liefdestaal voor je kind uit te komen maar TATA (hm, bedoeld was trompetgeschal, maar het klinkt meer als een kruising tussen een Indische staalgigant en een Bosnisch woord voor ‘papa’), hier is hij dan toch. Jawel, dienen. En dat betekent dat je luistert, goed en echt luistert, naar je kind. Het kind geeft allerlei verbale en non-verbale signalen af en ik ben er als papa om die op te pikken. Om het kind te helpen zich uit te drukken, haar belangen en verhalen kenbaar te maken. etc

En nog een keer, het zit meer in mijn genen om de krant te blijven lezen als een van de kids iets vertelt. Mannen als ik zullen dit tafereel wel herkennen dat op zwakke momenten de kop opsteekt. Je leest de krant. Humt op goed getimede momenten. Als dat niet helpt geef je het kind net zoveel aandacht dat je denkt dat je ze van je afgeschud hebt. Als het kind doorgaat probeer je de aandacht te verschuiven naar zus, spullen, vrouw of wie of wat dan ook ALS JIJ MAAR DOOR KUNT MET JE KRANT. Dienen, vaders. Wees duidelijk en reeel wanneer je de krant leest en wanneer je tijd voor je kids (en uiteraard je vrouw, daar gaat deze blog even niet over) hebt. Je bent namelijk – zo leerde ik van een wijs persoon uit mijn zeer directe omgeving – continue bezig met het liefdestankje van elkaar. Luister je naar je kind en dien je het daarmee dan vul je zijn liefdestankje (en je eigen ;). En gaat het weer vrolijk spelen ((zodat jij je krant kunt lezen)). Dat moet goed klinken in deze ‘who-benefits-and-what-is-in-it-for-me -tijd’. Of andersom: papa gaat nu even de krant lezen, straks ga ik met je Stratego spelen. Zet maar vast klaar. Blijf je je krant lezen en schud je je kind van je af dan gaat zijn liefdestankje ietsje leger.

Dus de vraag is: hoe vol wil jij dat het liefdestankje van je kind zit? Go fot it! Be a blessing as a papa!