Bert Koenders is na het vertrek van Frans Timmermans de nieuwe minister van Buitenlandse Zaken, de plek waar hij al 30 jaar naar op weg is.
Deze man is in alles het tegenbeeld van Frans Timmermans. Allereerst natuurlijk dat haar met die flapover tegenover kale Frans. Wat meteen ook staat voor flamboyant romantisch bourgondisch tegenover strak zakelijk diplomatiek. Frans kreeg waardering voor zijn emotionele betoog na MH17; Bert is emotie-driven, dus hij zal de waardering voor het bijzondere juist moeten krijgen na een droge diplomatieke exercitie. Frans beschouwde en veerde mee met de VVD en loopt hooguit rood aan; Bert is één en al roodhuid.
De PvdA heeft een tijd achter zich van moeizaam gezwoeg waarin mannen als Job Cohen en Diederik Samson het publiek leken te kunnen overtuigen maar op het moment suprême de stem van het volk niet kregen. Ze polderden wat af, maar zorgden tegelijk voor de ontmanteling van de PvdA. Bert Koenders kan daar als onbeschaamde linkse rakker verandering in brengen. Dat brengt meteen vragen met zich mee. Waarom werd Koenders niet binnengehaald bij de jongste Tweede Kamer verkiezingen? Omdat Samson geen heibel in de tent wilde? Of omdat Timmermans won? En welke toon gaat Koenders nu aanslaan op het internationale toneel? Krijgen we nu vanuit de Europese burelen een bezorgde toon van Timmermans, net zoals Ben Bot zich destijds bezorgd uitliet over het door Geert Wilders verkwanselde Nederlandse imago in het buitenland?
Behalve dat hij continue rood is zie ik weinig belijning in zijn optreden. Als minister van Ontwikkelingssamenwerking fel tegen een nieuwe missie in Uruzgan. Als VN-gezant pleitend voor meer troepen in Mali. Hoe spoort dat met de ontwikkelingen in de wereld waar we nu voor staan? Ik hoop dat Koenders met de jaren wat wijzer is geworden en geen olie op het vuur gooit als het gaat om de IS-oorlog of Oekraïne. Om maar eens een paar dossiers te noemen. We zullen het meemaken.