Geplaatst op maart 19, 2013

Nee, ik ga niet zeggen hoeveel zakgeld onze kids krijgen. Schijnt erg gevoelige informatie te zijn. Want het heeft toch iets aparts, dat geld. Ik zeg altijd maar: geld is niet belangrijk als je maar genoeg hebt. Een zin zonder komma’s en klemtonen om even lekker op te kauwen ? Als je je kind (te) veel geld geeft dan is de kans aanwezig dat ze omkomen in de gadges, in de playmobil of waar het kind zijn ingewanden ook maar sneller van voelt kloppen. En het maakt het voor de buren en ouders-van-vriendjes lastig uit te leggen waarom hun kids met minder toe moeten kunnen. Geef je je kind (te) weinig geld dan leer je ze onvoldoende met geld omgaan en komt de shock later als ze in real world inkopen moeten gaan doen. Maar goed, via de ruime of de smalle route, ooit komt dat moment dat je helemaal in je uppie een fiets of een plattegrond gaat kopen. Voor mij was dat op m’n 18e.

Is trouwens sowieso leuk om de reacties van de kids te krijgen als het over geld gaat. Zij sparen voor playmobil of wat dan ook van twee tientjes. Daar worden dan veel woorden over gesproken en tintelende verwachtingen over gekoesterd totdat de climax zich eindelijk aandient: HET moment dat HET gekocht mag worden. Schokkend voor zo’n kind als ik ergens in een bijzin, die eigenlijk niet voor kidsoortjes bestemd is, mompel dat de gemeentelijke belastingen weer met 100 euro omhoog gaan. 100 euro. Dat is zo’n bedrag waarop je de vraag terugkrijgt: ‘papa, kun je voor 100 euro een huis kopen?’. ‘Nee, daar heb je meer geld voor nodig’. Tja, het helpt weinig als je het dan over een paar ton gaat hebben. Zegt een kind helemaal niks.

Maar laten we eerlijk zijn. Als je een beetje in het leven staat dan komt die vraag vanzelf op: hoeveel zakgeld geef ik de kids? Wat kopen ze van hun eigen geld en wat van ons geld? Tot voor kort kochten we alles voor hen, behalve als het echt iets was dat niet nodig was maar wat ze toch graag wilden hebben. Dan deden ze dat van zak- en verjaardagsgeld. We hebben de kids zodra ze naar de middelbare gingen 100 euro betaald voor een (prepaid) mobieltje. Onder het motto: wil je een duurdere dan leg je zelf bij en gaat hij kapot dan koop je zelf een nieuwe. Dat motto blijkt ook te werken bij schoolreisjes. Wij betalen de basis. Wil je verder weg dan betaal je zelf bij. Kun je dat niet betalen dan neem je een krantenbaan oid. The plain truth.

Een financieel motief blijkt in meer gevallen te werken. Je kunt eindeloos met je kids emmeren over allerlei regels en mekkeren als die regels weer eens overtreden worden. Om dat vermoeiende gedoe een beetje te omzeilen hebben we – jawel – een paar nieuwe regels toegevoegd. Zoals: de laptop niet op schoot als je op de bank zit. Doe je dat wel en zij klettert op de grond dan is dat voor eigen risico en betaal je de schade. Het blijkt te werken.

Hm, maar als we dit te ver doortrekken dan gaan de geldstromen onze kant op en dat is nou ook weer niet de bedoeling, want – remember – we willen de kids graag leren om met geld om te gaan.

Zo, genoeg stof om op te waaien. Succes ermee! En be a blessing as a papa!