Hoe vind jij dat nou dat ze Ilse de Lange naar voren hebben geschoven? Mijn eerste gedachte is dat ik het toch wel een zwaktebod vind. Beetje als een conservatorium afgestudeerde pianist die zich inschrijft voor een tienerpianowedstrijd. En dan ook nog helemaal heppiekleppie als ze naar de finale doorgaat. We sturen Marco Borsato er toch ook niet heen? Of een blik BV’ers (Bekende Volendammers)? Dat is toch een beetje flauw? Nou ja, blijkbaar gaan we als Nederland ver om ons eergevoel te herstellen. De economie herstelt, met schaatsen waren we de beste, met voetbal gaat het weer ergens over, we hebben een nieuwe koning. Dus. Tijd om dat Eurosongfestival naar ons toe te harken. Dan maar wat zwaarder geschut uit de kast. Binnenhalen die handel!
Nou was het ook wel lang geleden dat al onze nijverheid rond X-factor, VoiceOfHolland, HollandGotTalent etc. etc. internationaal iets heeft opgeleverd. Op een gegeven moment ga je er dan wel naar verlangen. En wij Nederlanders zijn een volk met tegengestelde krachten. Wij met onze VOC-mentaliteit houden van avontuur. We bevaren wereldzeeën. Overal in de wereld kom je Nederlanders tegen. Zo zijn we nou eenmaal. Ondernemend volkje. En tegelijkertijd houden we van vastigheid en zekerheid. Het christelijke geloof ‘wat is uw enige troost in leven en sterven’ zit ons diep in de genen. We houden van rechtszekerheid, eerlijkheid, een waardevast pensioen en een lintje van de koningin op het moment dat je daar recht op hebt. Vind maar eens een land waar de percelen zo nauw afgebakend zijn met schuttingen, heggen en kadasterpaaltjes als in Nederland. Althans, horizontaal. De interessante gedachte dat we verticaal gezien elk een enorm perceel hebben houdt ons nauwelijks bezig. Want Nederland leeft horizontaal. Het is toch vaak ‘wat je zie is wat je hep’.
En wat je ziet is een schattig koppeltje. De beauty and the beast innig zingend op een podium. Een (…) blond Hollands meisje met schattige wangetjes en een kneuterig oh-accent. Met naast haar een donkerkleurende forse man met een wat zwoel imago. Een politiek correct koppel. Ach, en toch mag ik dit wel. Het lijkt wel alsof de performance van de zangers steeds extremer moet. Horror, donker, duister, bloed en geschreeuw. De hel breekt los. Deze editie vind ik dan eigenlijk wel een verademing. Niet alleen Nederland heeft een dartelend liefdesliedje ingestuurd. Ook enkele andere landen die de Grand Final hebben bereikt, zoals San Marino en Azerbaijan, laten schoonheid zien. Is het de vastigheid van de liefde? Of toch het avontuur van het doorbreken van de stormen en teruggaan naar de versobering? Well, ‘There ain’t nothin’ new. Here in the calm after the storm’.