Het druilt, daarbuiten daarbinnen ook
Eentonig gaan onzichtbare druppels
Die samen al die knoppen voeden.
Zo gaat het ongemerkt, zo is het leven

Het hoort bij sombere melancholiek
Op zaterdagmiddag, de grens van verveling
Je vraagt je af waartoe, hoezo, waarom
En vertraagt je gangen, houd je stil

Soms is er even geen energie, geen wil
Geen dingen die moeten, alles valt stil
Op zo’n moment druilt het in je leven
En geef je je over; pauze voor even.

Maar goed dat die onzichtbare druppels
hele stromen vormen. Een heldere beek
van gedachten en krachten en nieuw verlangen.
Wat is het goed om soms druilerig te zijn.

20 maart 2010