Hé ja, je inhammen worden steeds groter pap. Kijk me eens aan. Ja, zo. De anderen er bij gehaald. Ja, inderdaad. De inhammen worden steeds groter zeg. En als je onder een bepaalde hoek kijkt dan kun je al zien hoe het wordt als hij helemaal kaal is. Tot zover een volstrekt vertrouwelijk bericht vanaf de eetkamertafel.
Ik ben de oudste van onze gezin. En dat heeft zijn prijs. Ik ben de eerste die grijs kleurt. Ik ben de eerste die kaalt. Het komt vast doordat ik elke morgen mijn haren was. Anders was het natuurlijk niet zo snel gegaan. En de kids bekijken dat proces met belangstelling. En als ik het me erg had aangetrokken dan was deze blog er vast niet gekomen. De waarheid is dat ik het me wel aantrek, maar niet wil verschuiven naar ‘erg’. Of, zoals ze tegenwoordig zeggen, je moet jezelf accepteren zoals je bent. In die redenatie zit een lus – namelijk dat je iemand bent die aangesproken wordt op zijn non-acceptatie – maar een kniesoor die daarop let. We weten allemaal wel wat er mee bedoeld wordt. Wees (het fijne deel van) jezelf. Even in het midden gelaten wat je zelfste zelf is.
Ouder worden merk ik als ik met enige verbazing mijn leeftijd waarneem. Ik schuif op. 40 worden deed even au omdat ik niet kon volhouden dat ik eigenlijk nog 25 was. En inmiddels komt Abraham met rasse schreden dichterbij. 50+, dat was altijd mijn term voor de ouderdom. Mensen die wat minder strak in botten en vel zitten. Strammer reageren op technische ontwikkelingen. En milder worden als het om maatschappelijke ontwikkelingen gaat. Maar inmiddels merk ik dat het ook voordelen heeft om wat ouder te worden. Een van die voordelen is dat kennis en inzicht zich gaat uitbetalen in weloverwogenheid. Of, om het wat minder abstract uit te drukken, er treedt een zekere wijsheid op. Omdat je veel dingen herkent.
Machtsstrijd in organisaties? Herken ik. Vermoeidheid door jonge kinderen? Herken ik. Conflicten en vergeving in je huwelijk? Herken ik. Midlifecrisis en momenten van ‘is dit nou alles’? Herken ik. Puberende kids? Herken ik. En het gaat niet om mij hoor. Er zullen heel wat mensen zijn die na deze blog zeggen: Herken ik. En eigenlijk vind ik die positie wel fijn. Ik zet hem niet te hard aan want dan klinkt het hautain, trots, eigenwijs, gearriveerd enzo. Maar hoe ook, ik ben er blij mee dat ik iets van de lessen die ik geleerd heb mag overdragen aan allerlei mensen die beginnen aan processen die ik al doorlopen heb. Ze waarschuwen voor valkuilen. Ze inzicht geven in hoe dingen in het eggie werken. In de hoop dat het bijdraagt. Of misschien wel in de hoop dat die inhammen toch nog ergens goed voor zijn geweest. 😉