Vluchtig bekeken zie ik het niet. Stilstaand komt het soms intens op me af. En meestal op momenten dat ik er niet op voorbereid ben. De leegte. Om mij heen, maar ook dichterbij. Een veilig huis. Lieve vrouw. Lieve kids. Voldoende om van rond te komen. Een vredige straat. Buren waar je even binnen kunt lopen. Vrienden. Familie. Genoeg voorhanden om te doen en van betekenis te zijn. En dan onverwacht een knagend gevoel. Van leegte. Wat is het nut van de dingen die ik doe? Voor wie of wat doe ik het? Is het goed?

En niet alleen in mij.

Ze stond enthousiast met ons te praten over de yoga- en fitnesslessen die ze net had gegeven. Gewoon voor de hobby. Prachtig figuur en een krachtige, fitte, uitstraling. Niet moeilijk om met zulke mensen vrolijke gesprekken te hebben. Tot ik haar in de ogen keek. Pats, die leegte. Meid, wat heb je meegemaakt?

We zaten op verjaardagsbezoek te kletsen over alles waarover je je veilig kunt opwinden. We raakten alle onderwerpen aan, maar het voelde als een schip dat nergens genoeg diepgang vindt om de zee te kunnen bevaren. Wat verlangde ik naar de zee. Maar was niet in staat in m’n eentje de geul te graven. Ineens realiseerde ik het me. Wat een leegte.

Laatst hoorde ik van een vader die door zijn stiefdochter was beticht van seksueel misbruik. Jaren hadden ze het goed gehad, maar toen de stiefdochter het bezit werd van – bezeten werd door – loverboys werden de banden met de familie één voor één los geknipt. De dikste knoop was de relatie met haar stiefvader. Daar moest het hardste middel voor worden ingezet. En dat werd niet geschuwd. Hij was er kapot van. Leeg gehuild. Zij leeft voor het oog vrolijk verder terwijl de tsunami van het onrecht onder de oppervlakte doorraast. Totdat ook haar de leegte overspoelt.

Als het even kan kijk ik om 20.00 uur het NOS journaal. Twintig, hooguit dertig minuten, komt de wereld voorbij. We kijken mee waar de NOS kijkt. Krijgen enig gevoel voor hun agenda. Hun streven mee te tellen als modern medium. Ik hoor en zie oorlogen en geruchten van oorlogen. Ik zie ellende en zorgen. Ik zie roze en paars en af en toe oranje. Maar het goede nieuws? Waar is het goede nieuws, even afgezien van een economische opleving van 0,5% of een financiele meevaller van 1 miljard euro? Ik moet het zien en wil het zien, maar zodra ik het scherm uit doe wordt het zwart voor mijn ogen en staart de leegte me vanaf de muur aan.

Vanmorgen las ik over Asia Bibi, een Pakistaanse moeder van vijf kinderen. Ze had wat ruzie gehad met de buurvrouwen en had daarbij iets belastends over de profeet Mohammed gezegd. Gisteren sprak het Hof uit dat ze dood moest. Vooraanstaande politici die de wet op de godslastering wilden versoepelen vonden eerder al de dood. De advocaten van Bibi gaan in cassatie, maar een mullah heeft al laten weten dat hij een prijs van 4.500 euro uitlooft op Bibi’s hoofd voor het geval ze vrij komt. Diepe leegte. Ik moet denken aan die beroemde woorden van Jezus ‘ook ik veroordeel je niet, ga heen en zondig niet weer‘. Woorden van warme volheid. Een verademing in momenten van leegte.

Leegte