Wat zal ik schrijven over afgelopen weekend? Ik vond het in alle opzichten een erg ongelukkig verhaal. En dwars door al die gedachten heen speelt bij mij die vrij eenvoudige, maar verstrekkende vraag: What Would Jesus Do? Een paar overwegingen:

  1. De Turkse president Erdogan heeft, door zijn campagne er door te drukken, Wilders in de kaart gespeeld. Het spektakel heeft de politieke kaart in Nederland geen goed gedaan. Veel mensen zijn boos op de brutaliteit van Erdogan, de arrogantie van een buitenlandse despoot die met zijn vingers in Nederland komt roeren. En dat net het weekend voor de verkiezingen. Hoe haalt hij het in zijn hoofd, terwijl hij juist afgeeft op Wilders? En waar heeft Erdogan het helemaal voor nodig? Voor die paar Nederlandse Turken die hij nog moet overhalen hem meer macht te geven?
  2. Ergens in het verhaal kwam ook dat zinnetje – ik meen van de Turkse minister Cavusoglu van buitenlandse zaken – dat hij ‘zijn mensen’ toe wil kunnen spreken. Oei, dat is een gevaarlijke korrel op de molen van rechts Nederland. Zie je wel, het zijn zijn mensen. Wat nou integratie, na tientallen jaren zijn het nog steeds volop Turken. Nou, wat doe je hier dan met je demonstraties? Pleur op! Het sentiment is snel gezet en we vergeten even dat het de Turken waren die wij naar Nederland hebben gehaald omdat we het werk niet aankonden. Gastarbeiders heetten het toen nog, maar het werden blijvers. Veel Turken hebben zich prima geïntegreerd en als Erdogan niet zo had gedramd dan was dat ook zo gebleven. Dit doet de Turkse gemeenschap geen goed!
  3. En dan juist in het weekend dat Nederlandse politici hun focus totaal richten op die ene spannende dag van beloning en bestraffing: de verkiezingen van woensdag 15 maart 2017. Alle lijsttrekkers staan ingepland voor allerlei debatten. Ook premier en vice premier doen volop mee. En dan opeens een diplomatieke rel waar je aandacht volledig in wordt gezogen. Dat wil je niet. Niet nu! Maar goed, internationale diplomatie laat zich niet dwingen. En dus moet niet alleen Rutte zijn campagne een kwartslag draaien, maar wordt van alle partijleiders gevraagd snel te schakelen. Op zo’n moment kan een Turkije rel je als een raket omhoog doen schieten, maar kan het ook in één keer gedaan zijn met je partij. En dus neem ik het ze niet kwalijk dat ze zich allemaal tegen de actie van Erdogan keren. Begrijpelijk als je het momentum bekijkt. Begrijpelijk ook dat niemand smet op zijn jasje wil, niemand de woede van het volk over zich heen wil krijgen en niemand wil dat Wilders er nu met de winst vandoor gaat. Landsbelang gaat voor.
  4. Maar toch. Waar gaat het helemaal over? Een minister uit Turkije die in een Rotterdams zaaltje 200 Turken wil toespreken. Geen probleem toch? Natuurlijk, de mensenrechten in Turkije zijn schrijnend. Maar is dat voldoende reden om een Turkse minister tegen te houden? Wat hadden we gedaan als het om de Gulen beweging ging? Of om de verenigde rechtse partijen van Europa? Wij Nederlanders, die de vrijheid van meningsuiting tot in het extreme hebben doorgevoerd. En dan nu iemand anders die vrijheid ontzeggen? Of is de vrijheid van meningsuiting alleen voorbehouden aan de neo-liberale meerderheid in ons land? En gaat het specifiek om Turkije? Of hadden we bij ieder ander land op dezelfde manier gereageerd? Blijft wat vreemd.
  5. De reactie van Turkije op dit alles is om te huilen. Het hele arsenaal aan woorden waar we hier in Nederland – terecht – voorzichtig mee zijn kwam uit de doos. ‘Nazi’, ‘fascist’. Bizar eigenlijk dat de man zich zo laat gaan. Wat voor geest beheerst hem? En wat een rare woorden uit de mond van de man die zelf stelselmatig duizenden Turken de mond snoert. Die ongekende reactie is voor ons raar, maar voor Turkse begrippen minder raar. In Turkije is eer een heel diepe zaak en zeker voor een man, laat staan voor een president. De hele Turkse cultuur draait om eer. Erdogan voelt zich diep geschoffeerd door Nederland dat zijn minister zelfs landingsrechten ontzegt. Hoe durven we! De man die zich in eigen land steeds meer tot soevereine godenzoon verheft en weerstand genadeloos breekt, ziet opeens ergens in de uithoeken van zijn macht iets in opstand komen. Dat moet gebroken en gewroken.
  6. Daarmee is de trieste gemeenschappelijke noemer van dit weekend: woede. Erdogan woedend. Nederlandse politici en burgers woedend. Nederlandse Turken woedend. Ik hoop en bid dat die woede snel zal bekoelen. Want woede leidt veel vaker tot verbittering dan tot verbetering.
  7. Wat mij betreft is er één winstpunt in deze hele affaire. Treffend verwoord door Gert-Jan Segers: ‘Een land dat zich zo uit, journalisten opsluit en minderheden vervolgt, hoort niet bij de EU.  (Bron: ND)’. Erdogan beweegt zich in snel tempo van de EU af in plaats van naar de EU toe.

Blijft over die ene vraag: What Would Jesus Do? Tegen onderdrukkende overheersers zou hij gezegd hebben: ‘Jij leider, je onderdrukt je volk, stop daarmee’. Tegen Nederlandse politici ‘Laat je ja ja zijn en je nee nee’. En tegen jou en mij en iedereen ‘Bid voor wie je vervolgen en heb je naaste lief als jezelf.

Erdogan over de grens
Tagged on: