Geplaatst op februari 6, 2013

Thuis kregen wij allemaal orgelles. Zo ging dat in die tijd. Eerst een traporgel en tegen de tijd dat ik er op kon spelen een electronisch orgel met twee klavieren en volledig pedaal. Mensen die niet met een orgel zijn opgegroeid zal dit niet zoveel zeggen, maar met zo’n apparaat kun je dus met twee handen en beide voeten spelen. En als alle registers (knoppen) dan open gaan dan zeggen ze terecht dat je ‘vol op het orgel gaat’. Mijn broer was way further met orgelspelen. Ik stond zelfs niet eens bij hem in de schaduw, zo nietszeggend was mijn gepingel met de technisch volmaakte (orgel)uitingen van hem. Maar toch is in die tijd bij mij de basis gelegd van een muzikaal gevoel waar ik nog dagelijks van geniet. Toen we trouwden hebben we een vleugel gekocht. Later werd dat een gewone piano. Heerlijk om weg te dromen of weg te rammen op een piano. Op dat instrument kun je al gevoelens kwijt. En anderen kunnen er van meegenieten (if any). Het mooiste is natuurlijk als geen buren of kinderen daar wakker van worden… Ik ben nogal van het ambachtelijke van een goede wijn (met kurk, inderdaad) en een akoestische piano. Een electrische wasmachine, daar heb ik wat minder moeite mee ;). Daarnaast hebben mijn vrouw en ik veel met zingen.

Onze kids weten dus niet beter of muziek hoort bij het leven. Ze hebben alle drie blokfluitles gehad vanaf ongeveer hun 8e. Gewoon de eerste twee boeken. Elk dorp zal wel zijn ‘juf Paula’ hebben waar je voor een paar euro per les blokfluit kunt leren spelen. Zo lekker trots he, als je kind een liedje kan spelen op een instrument. Zodra ze deze basis er in hebben zitten mogen ze van ons kiezen welk instrument ze willen bespelen. Zo spelen onze kids dus piano, dwarsfluit en gitaar. Daarnaast zit er eentje op zangles. Geweldig toch?

Ik kan je echt aanmoedigen om je kind iets mee te geven op muzikaal gebied! Ook goed voor de creatieve vorming, want zodra het kind het instrument begint te beheersen ontstaat allerlei creatief gedrag wat – als ik me niet vergis – de rechter hersenhelft prikkelt. Lekker toch?

Laatst was hier een vriendje te spelen. Hij zag de piano en – zoals dat bij veel kinderen gaat die de piano zien – MOEST het instrument even aanraken. Die blik van zo’n kind. Alsof hij iets heiligs aanraakte, iets magisch. Toen de betovering eenmaal was gebroken en wij aangaven dat hij er best even aan mocht zitten – blijkbaar gebeurt dat niet vaak onder het mom van ‘dat je een instrument kapot zou maken als je er met je handen aan zit’ (kijk, limonade of een koekje eten boven de piano is natuurlijk killing…) heeft hij er even lekker op gepingeld. Heerlijk toch?

Nou, ik hoop dat ik jullie heb gestimuleerd om je kind blokfluitles etc. te gunnen. Be in ieder geval a blessing as a papa!