Geplaatst op februari 5, 2013

Elk kind heeft wel eens verdriet. Dat zijn voor mij heel belangrijke momenten omdat je je rol als papa dan even heel goed en grondig kunt vervullen. Maar het zijn ook spannende momenten. Als je het niet goed doet kan er makkelijk verwijdering ontstaan. En dus denk ik dat het belangrijk is dat je als papa vroeg begint met het omgaan met het verdriet van je kind. Laat het niet (alleen) aan je vrouw over!!

Ik weet niet veel meer van de babytijd van onze kids, maar wel dat als onze meiden huilden dat ik er dan vaak wel goed in was om ze ‘stil te krijgen’. Zo spraken we er ook over en achteraf denk ik dat dat een wat schrale kijk op het verdriet van een kind is. Het gaat er denk ik niet om dat je je kind stil krijgt, maar dat je de oorzaak van het verdriet bekijkt. Oke, bij een baby werkt dat anders dan bij een ouder kind omdat huilen één van de weinige dingen is die een baby kan uiten. Dus dan maar huilen. En aan jou als ouder om uit te vinden waarom. En natuurlijk ontwikkel je daar een antenne voor als je wat langer met je baby omgaat. Enfin, het is wat te lang geleden om daar nog heel zinnige dingen over te schrijven.

Liever schrijf ik over de tijd dat je kids met je kunnen praten. Wat mij heeft geholpen in het omgaan met huilen is het kind even apart te nemen. We gingen dan samen op de trap zitten, kind bij mij op schoot. Even praten als dat lukte. Maar ja, een kind weet vaak zelf niet waarom het precies huilt. Dus probeerde ik terug te scrollen wat er zoal gebeurd was. Soms voor de hand liggend (ruzie met broer), soms wat dieper en soms heel diep weggestopt. Onze kids hebben veel met (on)rechtvaardigheid. Als iets oneerlijk is, als ze onrecht wordt aangedaan dan kunnen ze daar heel heftig op reageren. En zeker als ik dat als papa veroorzaak, want dan zitten ze meer klem dan als een van de andere kids dat doet. In zulke situaties zijn ze ook vaak boos en helpt het mij en het kind om te verwoorden wat er gaande is. Vaak is ‘je vind het niet eerlijk he?’ genoeg om de sluizen te openen en een gesprek aan te gaan. Waarin we beiden van onze kant kunnen uiten wat de gevoelens zijn, waarom we de dingen doen en hoe ze op ons overkomen. Ritueeltje is daarbij dat ik aan het eind vraag of ze een zakdoek nodig hebben, mijn zakdoek uit mijn zak pak en daarna is het in één klap weer rechtgezet. De angel is er uit, de relatie hersteld.

Soms zit het wat dieper. Is er eenzaam verdriet en begint het kind zomaar zonder aanleiding te huilen. Dan speelt er vaak wat anders. Bijvoorbeeld dat het een spannende dag heeft gehad waarop iets heftigs gebeurde. Vaak checken we dat dan ook. Is er iets gebeurd op school? Met je vrienden? Onderweg? Lekker even tegen je uithuilen helpt dan reinigend.

En sommige huiltjes kun je goed voorspellen als je je kind een beetje kent. Als een van je kids veel nachtrust nodig heeft en je komt laat thuis dan kun je er op wachten dat er tranen van moeheid komen als het kind niet linea recta naar bed gaat. Gewoon meteen uit de auto hoppatee in bed, bidden en slapen. De rest komt morgen wel weer.

En dan nog iets over introverte kinderen. Wat we gemerkt hebben is dat zij hun tranen langzamerhand verzamelen in een emmer. En als die emmer vol is, hoeft er maar weinig te gebeuren of hij stroomt over. Dan heb je zomaar een snikkend kind dat ook niet precies weet waarom het huilt. Nou ja, niet meer en minder dan dat de emmer overliep en even geleegd moet worden tegen een veilige schouder. Als je kind eenmaal door heeft dat het zo bij haar of hem werkt dan kan het er ook eerder aan toegeven. En je hoopt dan dat het de volgende keer makkelijker voor je kind wordt de emmer te legen. Want opkroppen van verdriet daar wordt je ongelukkig van (geldt ook voor volwassenen ;).

Kern van dit alles is denk ik dat je je probeert om je kind te leren kennen en altijd bereid bent naast je kind te staan, te troosten, bescherming en veiligheid te geven. Nou, gaat je lukken. Be a blessing as a papa!