Geplaatst op januari 4, 2013

Wij hebben heerlijke kids. Vind ik. Een zegen. Maar ook onze kids doen en deden dingen waar wij als ouders niet happy mee waren. Dan moeten we corrigeren en als dat niet helpt dan moeten we straffen. Niet omdat we dat graag doen, maar om te bereiken dat het kind weer op het juiste spoor komt. Hoe heb ik, hoe hebben wij, dat aangepakt? Allereerst dit. Als je je kind straft, dan spelen er allerlei dingen mee. Hoe was je eigen opvoeding? Hoe straften jouw ouders jou? Dikke kans dat je automatisch naar dezelfde middelen grijpt. Idem voor je vrouw. En wat heb je van huis uit meegekregen over de verhouding tussen belonen en bestraffen? Als je in een gezin bent opgegroeid waarin alleen maar goed gedrag beloond werd, dan is de kans groot dat jij hetzelfde gaat doen. En als je uit een gezin komt waar alleen maar gestraft werd, dan… En als thuis je vader of moeder er op los sloeg dan is het risico groot dat… Vervolgens heb je nog het karakter van het kind. Als dat veel op jouw karakter lijkt – en die kans is ook groot – dan zul je je eigen zwaktes in je kind herkennen. Als je niet zo’n positief zelfbeeld hebt dan kan het zijn dat je in je kind je eigen onvolkomenheden gaat corrigeren. Zo van: ik heb het niet geleerd, maar dit gaat mijn kind niet overkomen. Ook speelt nog je levensfilosofie mee. Als je je kind ziet als een volledig zelfstandig individu waar jij geen gezag over hebt en dat geen gezag over jou heeft dan is het logisch dat je je kind niet corrigeert en dat het kind jou niet corrigeert. En dan is er nog de tegenreactie zo van: mijn ouders hebben mij volledig vrij gelaten waardoor ik ontspoord ben; ik ga mijn kind streng aan de teugel houden zodat zij niet in dezelfde val trapt en wel gelukkig wordt.

Ik heb wel eens ergens gelezen dat je 4x moet belonen tegenover 1x straffen. En natuurlijk is dat geen dogma dat je strikt chronologisch toepast. Zit het kind net op z’n 4e beloning rustig te kleuren zeg jij: zo joh, ik zal de hoek vast klaarmaken want er is weer een bestraffing aan de beurt. Neen, zo werkt het niet. Het geeft alleen iets weer van het belang om continue het liefdestankje van het kind te vullen en terughoudend te zijn met straf. Straffen klinkt autoritair. Het zij zo. Ik ben als ouder degene die gezag heeft gekregen over mijn kind. En dus ook moet ingrijpen als het fout gaat. Niet als de boze boeman, maar als degene die mijn kind grenzen moet aanleren waarbinnen het veilig en gelukkig kan leven.

Hoe straf ik? Ik probeer net als bij het corrigeren geproportioneerd en kindgerelateerd te zijn in mijn straffen.
Met geproportioneerd bedoel ik dat daad en straf met elkaar in balans moeten zijn. Met kindgerelateerd bedoel ik dat ieder kind zijn eigen liefdestaal heeft en dus ook zijn eigen straftaal. Wat ik bij het corrigeren heb gezegd herhaal ik nu ook weer: Wat je zegt moet je doen, ook als het gaat om straffen. Als je je kind goed kent dan weet je ook hoe je het meest effectief straft. En dan bedoel ik niet hoe je je kind maximaal pest, maar welke maatregel het gewenste effect heeft. Maar je kind kennen betekent ook dat je weet wanneer je grote kans hebt op strafbaar gedrag. Als je regels en paadjes waar ik in de blog over ‘corrigeren’ goed hebt liggen dan komt een straf in de regel niet uit de lucht vallen. Maar toch is het goed om – voordat je corrigeert – het kind eerst te waarschuwen. Als je dit nog één keer doet krijg je straf. Klinkt misschien gek, maar een kind moet ook leren dat als die ene keer zich dan voordoet inderdaad de straf volgt. Dat bevestigt de verhouding tussen jou en je kind en maakt je een betrouwbare papa. Zeg er zo mogelijk bij welke straf in het vooruitzicht ligt en het kind krijgt precies waar voor zijn geld.

Paar voorbeelden van hoe ik straf:
a. Niet-fysiek. Als een van onze (jongere) kids duidelijk weigert te eten mag hij de rest in de (koude) gang opeten. En hij mag terugkomen in kamer zodra hij het op heeft. Doe vooral ook relaxed als het kind zijn straf er op heeft zitten. Onnodig en vervelend als je dan als ouders nog allerlei dingen toebijt zoals ‘ik hoop dat je er van geleerd hebt’ of ‘nou, hoe was het in de gang’. En omgekeerd ook niet prijzen als hij na de straf zijn bord wel leeg heeft. Ach, er zijn nog tig voorbeelden te geven van non-verbale straffen. Verbanning (naar je kamer, naar de gang, naar buiten), Onthouding (niet naar vriendje, geen toetje na het eten, niet opblijven, geen koekje), Werkverschaffing (afwas doen, klusje doen).

b Fysiek. Met het risico dat ik in het gevang kom noem ik ook de corrigerende tik. Die is tegenwoordig verboden. Typisch een dingetje van onze tijd. En logisch als je leest hoeveel huiselijk geweld er is. Ik ben zo vrij om te denken dat die mensen bovenstaande principes niet goed op orde hebben. Het ligt dus niet in de corrigerende tik zelf maar in de manier waarop mensen er mee om gaan. Dat geldt toch voor heel veel dingen in het leven? Zoals ik helemaal bovenaan deze blog quote is de corrigerende tik een volwaardig alternatief van het eenzaam op de gang staan. Voor dit kind is eenzaamheid erger dan die tik. Overigens tik ik alleen de jongere kids. Bij een tiener moet je geen tik meer uitdelen. Mijn vrouw vroeg vaak welke hand iets stouts had gedaan, dan kreeg die hand een tik. Zo betrek je het kind bij zijn eigen handelen.

Tot zover deze inleiding in het Strafrecht van/voor ouders ? Gevoelig onderwerpje. Benieuwd wat jullie er van vinden! Be a blessing as a papa!