De ij is een interessante letter, vind je niet? Het is een letter, maar ook twee letters. De ij levert ook een voortdurend gevecht met de alfabetische volgorde (want hoort hij nou tussen de h en de j of tussen de x en de z)? En alsof dat allemaal nog niet genoeg is wordt de ij regelmatig van zijn plaats gedrongen door de y, een letter die we in het Nederlands wel kennen, maar toch ook weer niet. Een merkwaardig lettertje dus!

Maar hij is erg mooi! Ga maar na. De i staat voor ik, de j voor jij. En de ij dus voor ik en jij, in mijn geval mijn vrouw en ik. We zijn twee personen, en tegelijkertijd zijn we één. Sommige mensen gaan zo ver dat ze de twee puntjes van de ij laten versmelten tot een streepje. Met de roze bril benadrukt dat nog een keer de eenheid van man en vrouw. Maar uit de grafologie weet ik maar al te goed dat dat streepje veel meer te maken heeft met snelheid, efficiëntie of luiheid dan met het verlangen naar eenheid.

Ach, nu we het toch over de grafologie hebben is het misschien wel interessant om even naar je ij te kijken – NB: zonder daar al te grote conclusies aan te verbinden! Hoe schrijf je die? Schaam je vooral niet! Maak je de puntjes precies op de i en de j? Dan ben je een precies persoon. Je houdt van netjes en orde. Je vindt mogelijk dat die puntjes daar horen. Dat een ij niet af is zonder puntjes. Schrijf je de i en de j aan elkaar? Dat duidt op verbondenheid. Schrijf je ze los dan duidt dat meer op afstand, ieder voor zich. Hoe schrijf je de poot van de j? Er zijn mensen – ik ken ze van dichtbij – die de j uitbundig en zwierig maken. Een prachtige uithaal naar beneden. De lus gaat dan zelfs door de volgende regel heen. Een teken van levenslust, uitbundigheid en een tikje (gezellige) chaos. In mijn handschrift is het absoluut ondenkbaar dat zinnen elkaar raken, laat staan dat letters door elkaar lopen. Ik krijg mijn pen gewoon niet zo ver om zoiets te doen; zit niet in mijn systeem. Dan zijn er nog mensen die een dikke rechte klodderpoot van de j maken (mja). En mensen die de j afkorten tot zo’n kort stompje dat je hem nauwelijks van de i kunt onderscheiden. Tegen die laatste groep zou ik willen zeggen: durf te leven en durf te vergeven!

En zo zijn we zomaar van de letter naar de psychologie ? En er zijn nog veel meer linken te leggen. Zo heb ik zomaar de indruk dat de emotie in de klinkers zit. Zingen doe je goedbeschouwd op de klinkers. De medeklinkers zijn meer de schakelmomenten van klinker naar klinker, maar de schoonheid en diepte zit in de klinkers. Had je niet gedacht hè? Komt doordat de medeklinkers een indrukwekkender uiterlijke vorm hebben, stoerder zijn. Dan denk je automatisch dat ze belangrijker zijn. Oke, klinkt een tikje – en vooral niet meer dan een tikje – metaforisch. Man en vrouw enzo. ?

Emotie dus. De ij staat voor vrijheid, wij samen. Als er harmonie is, dan is de ij vrolijk en blij en vrijen. Is er disharmonie en raken de i en de j uit elkaar dan krijg je woorden als – even de rommelzolder op om iets te vinden dat mijn vergezochte redenatie onderbouwt; hebbez – dipje. De i roept als losse letter weer andere emoties op; voel je hem? Daar hebben we het nog wel een keer over!