Geplaatst op december 19, 2012
Er is een verschil tussen een vader en een papa. Vader is toch iets vormelijker, iets meer op afstand. Papa is vertrouwelijk, dichtbij. Daarom kies ik ‘papa’ in de titel. De uitdrukking ‘papa Dick’ heb ik niet zelf bedacht, maar overgenomen van vrienden. Als er buurkinderen, vriendjes en vriendinnetjes over de vloer komen dan is al gauw de vraag hoe je aangesproken wilt worden. Je kunt ‘vader van’ hanteren, maar voor een vriendje is dat nauwelijks te doen als hij je even nodig heeft. En gewoon bij de voornaam noemen vind ik niet goed. Dat doen mijn eigen kids ook niet. Dus vind ik ‘papa Dick’ wel een mooie tussenoplossing. Een soort geuzennaam vind ik het.
Door schade en schande heb ik geleerd papa te zijn voor mijn kinderen en al dan niet bewust ook voor een heel aantal andere kinderen. Schade, omdat ik geen papa van het eerste uur ben. Ik vind babies leuk en lief om te zien en vast te houden, maar ik kan er verder niet zoveel mee. Ik begrijp hun communicatie niet en een baby is – zeker als ie borstvoeding krijgt – nogal op de moeder aangewezen. Daar sta ik als vader dan een beetje buiten. Persoonlijk heb ik veel meer met de kids zodra ze in woorden met me kunnen communiceren. Ik wil best een avondje oppassen op wat kids, maar niet op babies.
Betekent wel dat de band met mijn kids met achterstand is begonnen. Die achterstand heb ik moeten inhalen. Aanraken, praten, dingen samen doen. Al die elementaire zaken. Ik heb gehoord dat je tot zo’n beetje het zesde jaar die basisband met je kind op kunt bouwen. Daarna is het zwoegen om aan te haken.
Dan nog iets. Iets merkwaardigs. Ik heb een heel andere band opgebouwd met mijn dochters dan met mijn zoon. Bij de dochters ging het haast vanzelf. Was ik vaak degene die ze aanvoelde en kon helpen. Bij mijn zoon is mijn vrouw degene die hem het beste aanvoelt. Ook dat heb ik wel eens vaker gehoord, maar het voelt wat merkwaardig als je dat als papa aan den lijve ondervindt. Je zou zo op het eerste gezicht zeggen dat meiden naar mama toe trekken en jongens naar papa…
Papa zijn is fijn als er een goede basis ligt. En die ligt er inmiddels. De kids vertrouwen mij, leunen op mij, testen mij uit, geven mij aardige dingen. En ik vertrouw de kids, zorg voor ze, daag ze uit en stop ze regelmatig wat leuks toe. In de volgende blogs veel meer daarover. En ik zeg er meteen maar bij dat ik geen pedagoog ben, niet perfect als papa, lang niet altijd in the mood zal zijn om te herhalen ‘die band ligt er’ en dat ik veel te danken heb aan God en mijn vrouw die mij gevormd en bijgeschaafd hebben.
Well, vaders en papa’s en moeders en mama’s, doe vooral mee aan deze blogs. Niet om een of ander soft snotterig papa-imago te promoten, maar wel om vaders uit te dagen een lieve, stoere, eerlijke, echte, krachtige, gekke, toegankelijke etc. papa te zijn voor hun kids..