Heer neem mijn leven, ik kan niet meer.
Hier lig ik dan in de woestijn.
Alles, iedereen doet me zeer.
Ik voel alleen maar pijn.
Zeg jongen, wordt eens wakker
– een engel raakt me aan –
Jij bent geen arme stakker
Eet goed, je moet zo gaan.
Veertig dagen lopen.
Ik weet nu wat ik wil.
Een doel om op te hopen.
En binnen is het stil.
En als ik eindelijk daar ben
waar God me heeft bedoeld
dan hoef ik maar te stamelen
hij weet wel wat je voelt.
Heer, had u me nog nodig
na veertig dagen zand?
Ik, simpelweg overbodig
klein golfje op het strand?
Maar jongen, wat een zorgen
zo heb ik je niet gemaakt.
Wat heb je daar diep weggeborgen
bezeerd en bang geraakt?
Ik zal je kracht teruggeven
kijk maar naar mij en leef.
Joh, niet zo krampachtig streven
Gewoon ontvangen wat ik geef.
Laat dat voor jou maar genoeg zijn,
ik geef je hier mijn perspectief.
Vergeef je je falen en heel alle pijn
ga nu maar terug en heb lief.
18 september 2009