Geplaatst op januari 3, 2013
‘Pap, ik heb liever een tik op mijn vingers dan dat je me naar de gang stuurt, want daar ben ik alleen.’ Zo, leuke binnenkomer hè? Dit antwoord kreeg ik van een van mijn kids, toen ik het vroeg zopas. Beetje nieuwsgierigheid ben ik wel ;). Deze blog gaat over corrigeren, terechtwijzen, vermanen. Dus over het straffeloos bijbuigen of ombuigen van het gedrag van het kind. In een volgende mail gaan we een stapje verder: straffen. Een actueel onderwerp. Ik heb sterk het idee dat de publieke opinie dit soort dingen wil wegmasseren uit het publieke domein. Dat je je kind niet meer publiekelijk bestraft, net als ik zo weinig getrouwde mensen publiekelijk arm in arm zie lopen en zo weinig publiekelijk getrouwde mensen elkaar zie liefhebben. Why this? Mag het echte leven niet meer gezien worden? Of dieper: mag het echte leven niet meer geleefd worden? Oké, ik dwaal af.
Eerst de kern van dit alles. Wees eerlijk. Wil je je kind gelukkig maken? Houd je echt van je kind? En houd je echt van jezelf, dat wil zeggen: heb je jezelf geaccepteerd met al je fouten en gebreken? Heb je je ziel tot rust gebracht door in vrede en vergeving te leven met (God en) medemens? Dan heb je een goede basis. Heb je nog geen goede basis? Werk er aan! Ga met mensen spreken die je kunnen helpen, desnoods een of andere psycholoog of dominee. Ze zijn niet zo eng als het klinkt, dat verzeker ik je ;). Vanuit die liefdevolle basis begint corrigeren eigenlijk wat opmerkelijk. Correctie heeft namelijk de beste voedingsbodem, landt het beste, in een sfeer van liefde. Van acceptatie. Van beloning. Zeg maar door de vijf talen van de liefde toe te passen. Zowel het corrigeren als het straffen moet wat mij betreft proportioneel en kindgerelateerd gedaan worden. Hoe bedoel ik dat?
Geproportioneerd. Wat je zegt moet je doen, ook als het gaat om corrigeren. Het doet me zeer als ik ouders grote dreigingen hoor uitspreken die ze toch nooit zullen nakomen. Maar die wel als weerhaken in het kinderhartje TJAKKA vasthaken. Zo van ‘als je nu niet komt mag je nooit meer buiten spelen’. Of ‘blijf daar af of ik sla je dood’. Of ‘Je mag de hele week niet meer naar buiten’. Of nog erger ‘wacht maar tot papa thuis komt’. Hallo, doe niet zo raar; moet het kind papa als de beul van de familie gaan zien dan?. Of: ‘wat ben je ook een rotjoch; je zit je zusje altijd te pesten; ik zal je krijgen’. Allemaal niet proportioneel. Hou het bescheiden. Wees reëel in de correctie die het kind verdient. Woorden hebben macht.
Kindgerelateerd. Kijk, als je je kind goed kent dan weet je ook hoe je het meest effectief corrigeert. En dan bedoel ik niet hoe je je kind maximaal pest, maar welke maatregel het gewenste effect heeft. Maar je kind kennen betekent ook dat je weet wanneer je grote kans hebt op strafbaar gedrag. Voorbeeldje: Een van onze kids heeft veel slaap nodig. Als het te laat naar bed gaat dan wordt het chagrijnig en ligt reden voor correctie op de loer. Dus als we na een lange reis laat thuis komen dan gaat direct mijn vrouw of ik met dit kind naar boven het kind in bed stoppen. Desnoods met kleren en al liggen en slapen. Voor alle partijen het beste. Nog een voorbeeldje. Onze kids zijn gek op de computer. Wij hebben één computer in huis en wel in de woonkamer. Krap aan maar nog steeds werkbaar. Als je niks regelt over wie wanneer op Facebook etc. etc. mag dan is het wachten op oorlog. Dus stel je samen regels op tijdens een ‘voeten op tafel sessie’ waarin iedereen zijn ideeën inbrengt. Als je aan zo’n regel refereert is het op eens niet spannend meer, maar volstrekt duidelijk voor iedereen; veilig en betrouwbaar. Dit geldt voor veel gebieden dus stel veel regels op samen! Ook belangrijk in de preventieve sfeer is dat je de kids leert om paadjes te bewandelen. Een van de paadjes in ons huis is boterham>drinken>computer/TV. Geen boterham en drinken op? Dan geen computer/TV. Zo hebben we heel wat paadjes. Paadjes geven helderheid en voorkomen gezeur. Ach, met heel veel dingen is het dus zo dat als je vooraf goed dingen afspreekt, doorspreekt, regelt enz. enz. je veel gezeur voorkomt. Nog een voorbeeldje als de kids wat kleiner zijn. We kennen allemaal wel het schrikbeeld van het kind dat een keel opzet in de winkel omdat het NU SNOEP WIL. En net zo lang keelt tot mama het haar zin geeft om maar van het gezeur af te zijn en al die blikken van medewinkelaars. Wat ze niet door heeft is dat ze daarmee in het kind graveert: ‘hoe meer keel, hoe meer succes’. Guess what het kind de volgende keer in de winkel gaat doen? Nee, ik ben van de poot-stijf overtuiging. Duidelijk zijn naar je kind. Oeps, dit wordt wel een lange blog want er komt nog een puntje bij: geef het kind uitzicht. Gewoon ‘nee’ is vaak niet handig. Handiger is om te zeggen: ‘weet je wat Jantje, we gaan nu geen snoep kopen, maar als je nu lief bent gaan we thuis lekker limonade drinken met een chokoladekoekje’. Dat is belonen van goed gedrag. Moet je natuurlijk wel mee oppassen dat je dat niet altijd doet, want een kind dat voor elke actie beloning wenst is ook uiterst irritant. [Aanvulling van mijn vrouw: Wat ik ook geregeld deed, is ‘levelen’: kijk op het nivo van het kind met het kind mee de winkel in, en zie al die lekkere dingen om je heen. Ga er dan ontspannen mee om: Sjonge, wat lekker allemaal hè. Ik heb best zin in zo’n lekker koekje. Welke lijkt jou het lekkerst? Ik wou dat we es in plaats van brood allemaal koekjes op tafel gingen zetten, wel zo’n hoge berg tot het plafond! Wat is er nog lekkerder in deze winkel? En koop dan iets (kleins) dat het kind erg lekker vind, om het straks samen thuis op te eten, bv. met limonade aan tafel. Zo leer je nog zelfbeheersing ook ;)].
De volgende keer dus over straffen. Jawel. Maar laat je niet ontmoedigen papa’s. Be a blessing and go fot it as a papa!