Het wordt druk in de CDA arena. Mona Keijzer, Pieter Omtzigt, Hugo de Jonge en Martijn van Helvert hebben zich als kandidaten aangemeld. Het wordt vast een interessante strijd. Althans, in Nederland zijn we eigenlijk niet zo goed in dit type strijd. Strijd tussen partijen vinden we makkelijker dan strijd binnen partijen. Denk even terug aan de pijnlijke afdronk van Verdonk toen ze het verloor tegen Rutte. Samson die eervol afgedankt werd ten gunste van Asscher. En iets langer geleden in eigen CDA gelederen de hak die Lubbers zette bij Brinkman. Misschien zou het wat verstandiger zijn niet openlijk de strijd aan te gaan, maar te kijken hoe het CDA achterland op deze kandidaten reageert. En dan een vorm vinden waarbij langzamerhand één kandidaat boven komt drijven, net als in de USA.

Maar ja, dat is in dit geval verre van eenvoudig voor de CDA kiezer. Het aardige is namelijk dat elke kandidaat een hoek van het land en een deel van de volksziel vertegenwoordigt.

Mona Keijzer is vrouw. Daarmee beginnen is misschien wat ongemakkelijk, maar veel vrouwen stemmen nou eenmaal op vrouwelijke kandidaten. En dus is het niet onbelangrijk dat Mona vrouw is. Daarnaast komt ze uit het ‘wat’ rechtse Volendam en is ze Rooms Katholiek met hier en daar wat conservatieve kanten. Ze zou dus wel eens goed kunnen vallen bij zowel de vrouwelijke CDA stemmers als de rechter flank van het CDA. Daarnaast spreekt ze de taal van het gewone volk. Ze maakt zich druk om hele gewone dingetjes. Bij mij komt ze wat te eenvoudig over en als staatssecretaris is ze voor mij anoniem en onzichtbaar. En dat voor iemand die zowel jurist als bestuurskundige is. Een vreemde combi dus wat mij betreft. Ik zie haar niet als staatsvrouw.

Hugo de Jonge heeft de looks. Mooie kop, mooie schoenen, strak figuur. Typetje Samson en Segers. Straalt vertrouwen, kracht en beheersing uit. Fijn om naar te kijken. Waar Mona het links boven kwadrant van Nederland vertegenwoordigt, vertegenwoordigt Hugo het links onder kwadrant. Jarenlang actief in Rotterdam. Hugo heeft de crisis mee. Hij stond daar naast Rutte en dat is nogal in zijn voordeel. Browny points! Als je zijn naam ziet dan zie je toch dat gezamenlijke plaatje. Onbewust maak je hem dus al leider van het CDA. Hij hoeft het alleen nog maar waar te maken. Voor veel kiezer is ook aardig dat Hugo protestants christen is. Hugo is er nog niet als staatsman, maar is hard bezig in het jasje te groeien.

Martijn van Helvert is de grote onbekende in het geheel. Hij vertegenwoordigt als Limburgse katholiek het rechts onder kwadrant van Nederland. Misschien iets serieuzer katholiek dan Mona. Maar voor de rest maakt hij wat mij betreft geen schijn van kans. Althans, ik zou het niet verstandig vinden. Het CDA is de afgelopen jaren zo oorverdovend kleurloos geweest onder Buma en Heerma dat het echt tijd wordt voor een sterke man of vrouw. Een boegbeeld a la Ruud Lubbers of – gemiste kans – Herman Wijffels.

Pieter Omtzigt. Pieter is voor mij de grote verrassing. Ik beken het direct maar: ik heb een zwak voor hem. Sowieso heb ik een zwak voor mensen die afgestudeerd en/of gepromoveerd zijn in de econometrie. Daarnaast straalt Pieter iets uit wat het midden heeft tussen bescheidenheid en beslistheid. En heeft Pieter een enorme staat van dienst in de Tweede Kamer. De pers benoemde hem tot Kamerlid van het jaar. Hij kreeg daarnaast de prinsjesprijs als luis in de pels van het kabinet. Hij was rapporteur, één van de weinig bèta’s in de Tweede Kamer en beet zich vast in tal van moeilijke dossiers als MH17 en pensioenen. Een echte dossiertijger die niet bang is voor de confrontatie. Een belangrijk Kamerlid dus. En toch heeft het CDA het altijd wat lastig gevonden hem te plekken. Hij zou er in 2003 eigenlijk niet in komen maar kwam er toch. In 2006 mocht hij van plaats 51 naar 37. In 2010 zou zijn 29e plek het niet halen, maar hij kwam er toch. In 2012 gaven ze hem plaats 39, waarna hij er dank zij 36.000 voorkeursstemmen toch in kwam. Pas in 2017 kwam de erkenning. Pieter kwam op plaats 4 te staan en kreeg hij bijna 100.000 voorkeursstemmen. Die kwamen vooral uit Twente en verwante streken, waar hij net als CDA-Europarlementariër Annie Schreijer-Pierik op handen gedragen wordt. Pieter vertegenwoordigt daarmee het rechter boven kwadrant van Nederland. Samen met zijn vrouw Ayfer bezoekt hij de Syrisch-Orthodoxe kerk. Voor het CDA is dat een minderheidsgroep. Ondanks mijn zwak voor Pieter denk ik dat hij het niet moet doen. Laat Pieter doorgaan met zich vastbijten in dossiers. Ach, eigenlijk zou hij net als Joel Voordewind de deur van de Tweede Kamer achter zich dicht moeten trekken na 18 jaar trouwe dienst. Bedenk als CDA een list om Pieter in de aanloop naar de verkiezingen voor te dragen voor een fantastische inhoudelijke baan buiten de Tweede Kamer. Ik denk dat hij daar meer op zijn plaats is.

Het mag duidelijk zijn. Ik zet in op Hugo de Jonge.

Wie wordt de CDA lijsttrekker?
Tagged on: