‘Wil jij dat je zus met een neger thuiskomt’? Deze app van Thierry Baudet zorgde deze week voor veel commotie, evenals de reactie van nummer zes op de FvD lijst en een aanpalende uitsmijter over het dominante IQ van witte mensen tov anderen. Ik noem het een politieke ruk naar rechts. Baudet laat in het midden of het allemaal waar is. En Wybren van Haga betoogt dat je dit soort discussies moet kunnen voeren. Vrijheid van meningsuiting immers?
Het heeft niet echt geholpen, die eerdere storm in de partij over de rechtse uitglijders van Baudet. Hij zou zich onvoldoende hebben opgesteld tegenover rechts extremisme. Er volgde het nodige grensverkeer in en uit de partij. Maar wie kwam er als de grote winnaar uit de bus? Juist. Baudet. Een man die zijn eigen werkelijkheid vormt. Zijn eigen waarheid. Eng om naar te luisteren. En een belangrijke spiegel voor ons als volk, als democratie. We hebben hem zelf in het zadel geholpen. Een sterke man die schijnbaar opkomt voor de gewone man, de autochtone Nederlander, die voorkomt dat er banen en huizen van je afgepakt worden en die zorgt dat Nederland weer Nederland wordt zoals het was. Die een rechte rug heeft tegen het elitaire gedraai. Dat is het beeld dat Baudet weet op te roepen en wordt versterkt door de tegenkrachten van media en andere politieke partijen.
We zijn bezig onze Trump te lanceren. Ik vind het een wat ontluisterend beeld. Heb je meegekregen hoeveel partijen er deelnemen aan de TK verkiezingen? 37. Weet je wat dat betekent voor de huidige partijen? Verdere versplintering. En weet je wie daarvan met name profiteert? Niet PvdA, D66 en CDA met weer een nieuwe lijsttrekker. Niet Jesse Klaver van GroenLinks die lichtelijk naïef zijn twittert dat deze verkiezingen over het klimaat gaan. Nou ja, in overdrachtelijke zin dan. Het maatschappelijke klimaat in Nederland. Ergens hoop ik dat Rutte nog een termijn door mag. Niet omdat ik de VVD-kaalslag nou zo geweldig vind, maar vanwege het dreigende alternatief. En dat is Baudet.
O, trouwens, mocht je de vraag hebben of Baudet en zijn achterban nou zo goed bij elkaar passen: niet relevant. In Amerika hebben we gezien hoe de steenrijke Trump zich met succes afzette tegen ‘de elite’ en zich profileerde als een man van het gewone volk. Zie je het al voor je? Een miljardair in gesprek met iemand uit een volksbuurt? Gaat niet werken. Hetzelfde geldt voor Baudet. Hij profileert zich graag als wetenschapper. Is elitairder dan zijn collega Kamerleden. Zijn kin gaat automatisch omhoog als hij de pers en daarmee het volk toespreekt. Zijn toon: ‘Kindertjes, wat zijn jullie dom, ik zal het jullie nog één keer uitleggen. Het is tenslotte niet iedereen gegeven om een IQ van boven de 100 te hebben’. Na vier jaar chaos wist Trump nog steeds de helft van de Amerikaanse kiezers achter zich te krijgen. In tijden van crisis verlangen mensen nou eenmaal naar een sterke leider om ze uit hun ellende te halen, whatever it takes.
Tot zover de ruk naar rechts.
En dan dat tweede bericht deze week. De Franse minister van Binnenlandse Zaken Gerald Darmanin noemde protestants-evangelische christenen een vooraanstaand probleem. Omdat christenen hun trouw aan God boven hun trouw aan de regering stellen. Voor Darmanin is dat een reden om christenen te wantrouwen. Nou kun je zeggen dat dat een makkelijke reflex is van een man met Joodse en Islamitische wortels, maar dat is te simpel. Je kunt ook zeggen dat het allemaal niet zo’n vaart zal lopen omdat christenen doorgaans gezagsgetrouwe burgers zijn en dat de overheid het wel heel bont moet maken, willen christenen tegendraads gaan worden. Kan zijn, maar ik denk dat we een spa dieper moeten.
Ik denk dat deze uitspraak de avant garde vormt van een politieke ruk naar links die al wat langer gaande is. En misschien waren deze gedachten al heel lang gemeengoed binnen de kringen van Darmanin, maar waren zijn apps nooit naar buiten gekomen. Ontstaan in Frankrijk met het ‘ni Dieu, ni maître’ van de revolutie. Verlichtingsdenken ten voeten uit. Maar het is allang niet meer voorbehouden aan Frankrijk. Ook Nederland zit er inmiddels vol van. Het ‘ni Dieu, ni maître’ heeft zich doorvertaald in een vrijheids- en gelijkheidsdenken van ongekende en dwingende omvang. Alles wat in Nederland gezag had, heeft de afgelopen jaren de progressief linkse knoet over zich heen gehad. God en godsdienst, historische helden, leraren, politie, ouders, overheid etc. Ze werden allemaal van hun sokkel gehaald. Nederland is gaan denken dat een beroep op gezag snobistisch, elitair, irritant en problematisch is. Sociale media hebben een enorme zwieper aan de vox populi gegeven: we bepalen samen wel wat goed en normaal is, daar hebben we niets of niemand ‘boven ons’ voor nodig. En wat deze Franse minister doet is niet anders dan die denklijn ietsje verder doortrekken: elk beroep op ‘boven ons’ is gevaarlijk voor onze democratie.
Mocht je nog niet overtuigd zijn van deze lijn dan heb ik nog een tweede voor je. Iemand in de zaal die de verworven rechten rond begin (abortus) en eind (voltooid leven, euthanasie) van het leven nog ter discussie durft te stellen? In welke grot heb jij gezeten dat je daar nog over begint? Herinner je de ongewoon heftige reactie op (de Nederlandse ondertekenaars van) de Nashville verklaring? Nederland kwam tot een enorme ontlading. Weg met de mensen die dit soort dingen nog durven zeggen anno nu! De onderliggende boodschap van de genderideologie is ook onvermijdelijk. Alles wat progressief links wil zijn doet er aan mee. Geen ‘goedenavond dames en heren’ meer op het NOS Journaal maar enkel ‘goedenavond’. Geen ‘dames en heren’ meer in de trein maar ‘beste reizigers’. Je zou de toorn van links Nederland eens over je heen halen. Dwingend wordt deze ideologie ook bij de scholen gebracht. En minister Slob had heel wat uit te leggen toen hij ook maar suggereerde dat Reformatorische scholen zich zouden kunnen uitspreken voor het huwelijk als een relatie tussen één man en één vrouw. Het enige wat opmerkelijk is in deze beweging is dat politieke partijen op links elkaar nog zo weinig vinden en niet naar Amerikaans model de handen ineen te slaan in een ‘links versus rechts’ strijd. Te veel bloedgroepen, te weinig bloedtransfusie.
Tot zover de ruk naar links.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik wat pijn in mijn buik krijgt van beide bewegingen. Ze zijn beide heel dwingend en raken beiden verwijderd van de dingen die ik belangrijk vind in dit leven.