‘Nu’ is Frans en betekent ‘naakt’. En zo is het. Mocht je je afvragen wat Toon Hermans bedoelde met zijn liedje ‘zo nu en dan’ waarbij hij zijn bekende stoute glimlachje op zijn lippen bracht, dan weet je het nu. 😉 ‘Nu’ is ook Nederlands en betekent ‘heden’. En het heden is nogal naakt, geloof me.

We hebben als mens te maken met verleden, heden en toekomst. Dat is het. Meer smaken zijn er niet. En toch boeit deze materie me mateloos. Als baby leef je volledig in het nu. Je poept, huilt, lacht, probeert van alles uit en bent geborgen. Je hebt geen besef van context. Kent de toekomst nog niet, ook omdat je ouders die keurig voor je afschermen, en hebt geen verleden. Een baby is dus puur emotie. Iets dat je nog terugziet in mensen met het syndroom van Down. Puurheid. In de regel zijn ouders van deze kinderen wijs met de pure liefde die ze uiten. Ongecompliceerd omdat ze weinig besef van verleden of toekomst hebben. Ook het kind heeft nog veel van het nu. Alles is nieuw en wordt gretig geabsorbeerd. De opwinding van taal, rekenen, sociale schema’s en onderbroekenlol. Als tiener en als jongvolwassene begint de toekomst de plaats van het nu over te nemen. Naast vlinders zijn daar plannen, schoolkeuze, carrière, gezinsvorming, huisvesting, wat wil ik. Soms is de sociale voetafdruk daarbij wat groter dan reëel is. En omdat je puber bent wordt dat gedoogd. Grijp die kans! 😉

Dan word je middenklasser. De carrièredrang neemt na een aantal jaren werk en gezinsleven af. Je begint te settelen en erkent je verleden. Je probeert in het reine te komen met wat was en wat voor lijkt te liggen. Probeert hier en daar te sturen en over te geven. Niet vreemd dat middenklassers nogal eens een midlifecrisis meemaken. Dat komt vaak doordat de toekomst een te grote rol in hun leven heeft gespeeld, waardoor ze vervreemd zijn geraakt van verleden en vooral van het nu. Het nu van echtgenoot, kinderen, er zijn, geven, voelen, overdracht van waarden en normen, geloof en eenvoudige liefde. Het nu waarbij het gaat om het wonder van het gewone, meer dan om groots en meeslepend.

Wat je nog wel eens ziet is dat middenklassers daar niet aan willen en met vreemd gaan en steeds grotere auto’s en mooiere banen willen laten zien dat ze meetellen. Dat hun carrière nog in de lift zit. Dat type gaat voor het stootblok. Het is verstandiger om te herijken in het nu. Want uiteindelijk komt onvermijdelijk de laatste fase van je leven. Als oudere leef je vooral in het verleden. En te veel ouderen hebben het verloren van hun verleden. Gaan gebukt onder somberheid, schuldgevoel, zelfbeklag of anderbeklag. Slechts de oudere die het nu, het ‘heden van Gods genade’, tijdig heeft kunnen pakken en een goed fundament heeft gebouwd van geloof, hoop en liefde, heeft kracht om ook als oudere in het nu en zelfs in de toekomst te leven. Dat zijn de ouderen waar we graag naar toe gaan om hun wijsheid, hun levenskunst. Dat zijn ouderen waarvan we zeggen dat ze een jong hart hebben. Net zoals misbruikte jongeren jongeren zijn die een oud hart hebben.

Dit alles kwam in mijn gedachten toen ik vanmorgen las dat de Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt moeite heeft om in het nu te leven, terwijl ze daar zo hartstochtelijk naar verlangen. Heel herkenbaar. En net als de middenklassers die hun ‘nu’ niet hebben weten te pakken, koersen deze kerken af op een midlifecrisis. Waarbij zo nu en dan de naakte waarheid – die vrij maakt – naar buiten zal komen.

Nu&Dan