Hoor jij ze ook, die vogeltjes? Vanmorgen al vroeg op om het allerlaatste stukje van de Nacht van Gebed mee te maken. In die verstilde momenten hoor ik des te duidelijker de vogeltjes fluiten. Zo vriendelijk, schijnbaar onbezorgd. Ik realiseer me dat het geluid van vogels zo vriendelijk is omdat het vrolijk is en qua volume precies past bij ons oor. Wat wonderlijk mooi gemaakt. Als je er wat meer op let dan ga je de geluiden herkennen, worden ze vertrouwd. In onze achtertuin zit een nestje van koolmezen. Als ik door de tuin loop dan beginnen de jongen te piepen. Ook zo’n mooi geluid. En de duif brengt me terug naar heel vroeger. In Ermelo. Toen daar in de tuin van mijn tante een duif roekoede. Het vertelt mij iets van eindeloosheid, warmte, rust en vertrouwen.
Straks zitten we tegen het bos aan. Ik heb er zin in om met mijn verrekijker vogeltjes te gaan spottenop de vroege morgen. Het bos in te gaan en mijn oren en ogen wijd open te zetten voor de schoonheid van de Schepping. Het meer en hoe beter je luistert, hoe meer je hoort. Hoe meer verschillen je hoort. Je gaat nieuwe vogelsoorten ontdekken. Ik heb een vogelboekje waar ik in de kantlijnen noteer waar ik welke vogel heb gespot. Het boekje ligt nu ergens diep in de verhuisdozen denk ik, maar het komt straks weer te voorschijn! Een hele bijzondere vogel blijf ik de specht vinden. Als ik die hoor dan wil ik er heen, kijken. Wow. Ik heb ook altijd een zwak gehad voor roofvogels. De gratie. Het ontzag dat ze inboezemen, zelfs al zitten ze op een paaltje naast de snelweg. Of biddend boven de berm. Toen we in Bosnie woonden zat er zelfs een uilennest op de zolder boven de badkamer. Ik ben toen een keer naar het balkon geslopen en zag de moeder wegvliegen.Fantastisch!
We gaan straks zeker nestkastjes ophangen, een insectenhotel aanleggen, struiken planten en broodkorsten op de tuintafel leggen. Laat ze maar komen, die vogeltjes. Ik las ook van een compostbak, de hungry bin, waarin wormen twee kilo etens- en tuinresten per dag verwerken tot compost. Leuk hoor, al die initiatieven om de leefomgeving natuurlijker te maken. Dat zet ons weer aan het denken. Hoe wordt onze tuin een paradijs voor mens en dier. Een heerlijke plek.
En als ik ze dan hoor fluiten, die vogels, dan realiseer ik me dat ze niet zomaar fluiten. Een paar jaar geleden mocht ik met een vriend mee om nesten van weidevogels te markeren. Een prachtig werkje. Elke stap kun je een kievitsnest vinden. Hij begon altijd op gepaste afstand. Dan keek hij welke vogels waar vlogen, wat voor geluid ze maakten. En dan wist hij vrij precies waar de nesten zaten. Maar hij waarschuwde ook om geen nest te markeren als er roofvogels in de buurt waren. We mochten ze eens hun ontbijt aanwijzen… dan mis je toch wel je doel als markeerder. Hij liet me luisteren naar een kievitouder die uit haar doen was omdat anderen bij haar nest zaten. En zo is het ook in onze achtertuin. Ik kan precies horen als er een kat of een vreemde vogel in de buurt van een merelnest komt. Dan fluit hij geen riedeltjes hoog in de boom, maar slaat hij alarm.
Toch vreemd dat je ze dan niet verstaat, maar de vogels elkaar onderling wel. Lokroepen, waarschuwingen etc. Je verstaat ze niet. En dan denk ik: fluit elke soort in een bepaalde toonsoort? Majeur of mineur? Heeft iemand wel eens een stuk gecomponeerd op basis van de zang van een bepaalde vogel? Maar met name sta ik vol ontzag steeds weer ontsteld van de oneindige creativiteit van onze Schepper.