Oef. Er zijn makkelijker vragen te stellen op een openbaar medium als internet. Deze vraag roept allerlei andere vragen op waar iedereen zeer verschillend in kan staan. Bestaat God? Is God zo dat Hij iets kan of wil vinden? Heeft God een mening over mensen? Of enkel een oordeel? Vindt God iets van jou persoonlijk?
Ik heb lang, te lang geleefd met het beeld van God als de strenge Vader. Op catechisatie klonk het ‘zelfs je beste werken zijn met zonde bevlekt’, ‘daarom moet je een afkeer hebben van jezelf’. Kwalificaties die als theologisch dogma waarde kunnen hebben, maar die duidelijk ongeschikt waren om mij als kind mee te confronteren. Ik kon het niet plaatsen, zag de context onvoldoende. Zo ontstond bij mij het beeld van God de Vader als strenge God. Een God van veraf, die mij nauwlettend in het oog hield en met name oog had voor het kwaad in mij dat bestraft diende te worden. Ik heb nog jarenlang last gehad van de gedachte dat ik eigenlijk een hekel moest hebben aan mezelf. Een gedachte, waar ik me koppig tegen verzet heb. Ik denk dat heel veel gereformeerd opgevoede kinderen, en zeker de kinderen die vrijgemaakt gereformeerd opgevoed zijn, elementen daarvan zullen herkennen.
Later kwam de voorzichtige nuance, gepaard met heftige discussies. Gereformeerd getinte mensen benadrukten: ‘je bent een zondaar die van genade leeft’. Evangelisch getinte mensen benadrukten ‘je bent geen zondaar meer, je bent vrij mens als je Jezus aanvaard hebt’. Ik herinner me dat ik eens een dagdeel met gereformeerde mannenbroeders over deze vragen gesproken heb. Heftige discussies met veel (spraak)verwarring, tunnelvisies. Aan het einde sprak je vertrouwen in elkaar uit, dat wel. Maar ook was er het gevoel van verwijdering. Alsof je de kloof tussen Romeinen 7 (ik ellendig mens) en Romeinen 8 (zo is er dan geen veroordeling voor hen die in Christus Jezus zijn) over gesprongen bent. En dat ben ik.
Vindt God iets van jou? Jazeker. Zijn ogen gaan over de hele aarde om mensen die van Hem houden krachtig bij te staan. Dat betekent dat Hij je ziet en door en door kent. Net als jij je kind bijstaat. Hij koestert je, geniet al van je voordat je geboren wordt. Voor veel christenen is het wat ingewikkeld om simpel te denken. De ethisch-dogmatische vinger is al snel gehesen: maar Jezus dan? Nou ja, heel simpel gezegd is Jezus gekomen om ons weer kind aan huis te maken bij God de Vader. Alles weg te doen wat tussen ons in stond. Denk je dat God er op zit te wachten dat je steeds de nadruk legt op zonde en straf? Dat wil jij toch ook niet met je kind? Als je een fout maakt dan geef je dat eerlijk toe. Een enkel oprecht woord is dan voldoende. Sorry pap. Papa vergeeft je graag en daarna kun je weer gewoon kind aan huis zijn en doen wat je samen fijn vindt. Papa blij. Jij blij. Zo werkt het ook met God. Hij geniet er van als Hij ziet dat je van Hem houdt. Moedigt je aan om ook van andere mensen te houden en uit te delen vanuit je volle liefdestankje. God heeft je zo lief. Vlak voordat Jezus stierf sprak hij met God de Vader. Met één groot verlangen. Dat de wereld zou erkennen dat God de Vader ieder mens liefheeft dat met Hem wil leven. Jezus zei dat in een geloofswereld die bol stond van het regeltjesgeloof. Iets waarvan God al meerdere keren had gezegd dat Hij daar zo moe van wordt. Stel je voor dat jouw kind thuis overal en altijd de regels er bij haalt op basis waarvan hij bestraft of beloond wil worden. Pfff, zo vermoeiend en zo steriel. Zo wil je toch niet leven? Zo wil God toch niet leven?
Nog even één ding. God heeft je ook lief als je Hem nog niet kent, maar dat is andere liefde. Net zoals mijn liefde voor de buurtjes in de straat anders is dan de liefde voor mijn gezin. Maar ik kan je vertellen, zodra je geen overbuurman van God meer wilt zijn, maar je leven aan Hem toevertrouwt dan gaat er een wereld voor je open. Of eigenlijk twee 😉