Het trof mij pijnlijk dat uit EMOVO  onderzoek onder 10.000 jongeren hier in Noord-Holland Noord bleek dat slechts 40% een goede relatie met hun ouders heeft. Het bracht me van mijn stuk. Het verdriet om al die ruzies, die slechte relaties. De verwijdering en vereenzaming. Meer dan 40% gaf aan eenzaam te zijn, terwijl 90% genoeg vrienden heeft. Een kwart van de jongeren is bijna dagelijks overdag moe en 20% is psychisch ongezond. Dat is 2.000 jongeren van de 10.000. Het CBS becijferde dat 10% van de volwassenen tussen 40 en 50 jaar het afgelopen jaar depressief is geweest. Dat is mijn leeftijdscategorie en dat zijn precies de ouders van de jongeren waarover ik het hierboven had. Zembla meldde dat meer dan 1.000.000 mensen in Nederland anti-depressiva slikt en hun aantal neemt jaarlijks toe.Het wordt langzaamaan koud en eenzaam in Nederland. Waar kennen we elkaar nog, spreken we elkaar nog, delen we  meer dan wat voorbij gaat? We delen op sociale media dat wat we willen delen. Waardoor de leegte toeneemt van wat niet gedeeld wordt. Dat je pijn hebt, je verlaten en vergeten voelt.

En ondertussen behoren Nederlanders tot de gelukkigste mensen ter wereld. We staan op plaats zeven van 129 landen ter wereld. Wat is er aan de hand? Steeds meer anti-depressiva en we zijn één van de gelukkigste? Hm. Wordt geluk dan wel goed verstaan en geduid? Of wordt de scheiding tussen gelukkige en ongelukkige mensen steeds groter? Masseren we voorzichtig die mensen weg die niet meer meedoen aan het zo gelukkige Nederland? Zou kunnen. Dat de gelukkigen geen tijd hebben om zich te verdiepen in dichte voordeuren. Te druk met onszelf. Ik herken dat wel, dat je liever naar een feestje gaat dan naar een ziekenhuis of verzorgingstehuis. Geen zin hebt om naar nare verhalen van eenzame mensen te horen, er iets aan te doen. Het raakt aan de vraag of we bereid zijn energie te geven in iets dat niet direct of indirect winst en energie voor onszelf oplevert. Gewoon omdat je gelukkig bent. Omdat je die ander daar ook in wilt laten delen.

Dat is ook de kern van kerk-zijn, het best bewaarde geheim van Nederland. Veel Nederlanders hebben bij kerk het beeld van een saai gebouw waar mensen worden opgezadeld met een schuldgevoel. Die kerken zijn er en wat mij betreft lijden zij vrijwillig aan armoede. Er zijn ook kerken waar het intieme geheim van de warme band met God en Jezus wordt gedeeld en gevierd tussen generaties. Afgelopen weekend zaten we met meer dan 200 mensen uit onze kerk op een camping. Ik keek rond en genoot, maar wat wil je ook met dat schitterende weer 😉 Maar toch; zo kan het ook in Nederland. Dat je erbij hoort, gezien wordt en gehoord wordt. Niet dat je dan in één klap van je anti-depressiva af bent. Ook binnen de kerk is een enorme behoefte aan troost, veiligheid, ontferming, vergeving, aandacht, bevestiging. En gelukkig staat de Bijbel daar vol van. We nemen wel eens iemand mee naar de kerk en dan voelen die mensen de warmte van Gods vaderhart, van de onderlinge omgang, die voor mij al zo volstrekt normaal is. Straks gaan we verhuizen en dan weet ik dat we in een nieuwe omgeving ons zullen aansluiten bij een nieuwe kerk met volstrekt onbekende mensen bij wie we ons snel thuis zullen voelen omdat we dat intieme geheim delen.

Lieve mensen, de kerk is nog open. Wacht niet te lang.

Best bewaard geheim