Een juweliersvrouw heeft haar overvallers doodgeschoten, beide van Marokkaanse afkomst. De schok die nu door de samenleving gaat doet me heel erg denken aan de Titanic die tegen de ijsberg vaart. Niemand gelooft dat de Nederlandse samenleving stuk kan, kan wegzinken. We zijn immers de beste, het land met de gelukkigste bevolking. Levend in weelde en met tal van borgingen die er voor moeten zorgen dat we het goed blijven hebben. De politieke elite leeft in zijn eigen wereld en voelt zich ongemakkelijk bij Wilders’ taal van de onderklasse. Maar evenmin bij Roemers’ taal van de middenklasse. Maar de elite heeft verder geen last van die oneffenheden. Op weg naar een zonnige toekomst van werk en weelde! En toch zinken we weg momenteel. Omdat we tegen de ijsberg zijn gevaren. Een incident dat we niet hadden zien aankomen. Maar de gevolgen zijn er. Ga beneden maar kijken. Angst en onzekerheid golven naar binnen.
Dit incident in Deurne heeft een aantal elementen in zich, elk met een oorzaak die de huidige maatschappelijke status weergeeft. Een vrouw die zich niet voldoende beschermd voelt door de maatschappij en zich daarom genoodzaakt ziet om een wapen in huis te nemen. Een vrouw die weloverwogen afziet van een vuurwapenvergunning omdat die norm haar mogelijk zal schaden. Een gewone burgervrouw die op een overvaller schiet omdat het geweld overweldigend is. Het recht dat op deze manier in eigen hand wordt genomen omdat we weinig vertrouwen meer hebben in – cq respect meer hebben voor – gezagsorganen. De maatschappij die de vrouw als heldin alvast op het schild tilt omdat ze er niet zeker van is dat de overheid dat zal doen. En omdat de maatschappij hunkert naar voorbeeldfiguren en moedige mensen. De politie die pas in beeld komt als de schietpartij al voorbij is. De bewakingsbeelden die onvoldoende afschrikken omdat daders zich überhaupt niet meer laten afschrikken. De Marokkaanse jongeren die voor neergeschoten daders opkomen omdat de maatschappij – in de ban van ‘minder, minder’ – dat niet zal doen. Het Openbaar Ministerie dat wel erg snel achter de vrouw gaat staan uit angst door media, politiek en maatschappij bij het verkeerde kamp gerekend te worden. Politiecommissaris en Burgemeester van Deurne die net als in Haren hun dorp opeens uit de vergetelheid gerust zien worden, maar onvermogen voelen om in dit tumult juist te handelen en bang zijn afgesabeld te worden. Minister Opstelten en staatssecretaris Teeven die dit incident gebruiken om hun (harde) VVD-koers te onderstrepen om de gunst van de kiezer te herwinnen.
Opwindend materiaal voor een blogger zou je zeggen. En toch loop ik niet warm voor al die bewegingen. Omdat ze symptomen van angst en onzekerheid zijn. Ze wordt veroorzaakt doordat de maatschappij te weinig vaders en moeders kent. Vaders die bescherming, kaders, visie, normen en waarden meegeven aan kind en samenleving. Moeders die koesteren, troosten, luisteren, begrijpen en onvoorwaardelijke zorg en liefde geven aan kind en samenleving. Lang geleden, toen Pim Fortuyn slechts in beeld was als Rotterdamse professor, kocht ik zijn boek ‘De Verweesde Samenleving’. Dat boek heb ik er weer bij gepakt omdat ik denk dat Pim op dit punt gelijk heeft. We zijn verweesd. We hebben geen vaders en moeders meer en voelen zich evenmin vertrouwd bij de Vader in de hemel. Ik hoor het steeds meer bij verkiezingen, die verlegenheid. Mensen weten niet meer op wie ze moeten stemmen. Voelen zich in de steek gelaten, niet erkend. We zijn stuurloos geworden en zijn tegen een ijsberg gevaren. Maar anders dan bij de Titanic kunnen we het lek wel dichten. Pim Fortuyn dicht het lek door een vurig pleidooi te houden voor meer aandacht, liefde en respect voor de kernnormen en onderliggende waarden op basis van de eigen cultuurbronnen die diep geworteld zijn in jodendom, christendom en humanisme.
Als we elkaar toch eens op dit punt zouden kunnen (her)vinden. Met dit incident als proef op de som. Ben ik, ben jij bereid om het oordeel aan de rechter te laten? Ben ik, ben jij bereid vertrouwen te geven aan onze volksvertegenwoordiging? Ben ik, ben jij bereid normen en waarden na te leven, ook als je daarbij af moet zien van jezelf? Ben ik, ben jij bereid om niemand te veroordelen, maar in je eigen taal (aandacht, goede woorden, gebed, medeleven) om je medelanders heen te staan, van welke afkomst en met welke bagage ook?