Pater Frans is een held. Alweer een Rooms Katholieke Broeder die ik graag op het schild geheven zie. Het moet niet gekker worden 😉 Pater Frans is de man die in Homs, Syrië, bleef wonen om een simpele reden. Twee woordjes maar: ‘Om hen’. Hij leefde ‘voor hen’ en stierf ‘voor hun ogen’. Hen, dat is dan de christenen die in Homs waren blijven wonen terwijl ze wisten dat ze elk moment de dood konden vinden.
Pater Frans stuurde eerder al een videoboodschap de wereld in. Dat ze daar in de knel zaten in Homs. Dat er snel iets moest gebeuren. Dat ze bezig waren het onkruid tussen de stoeptegels weg te eten om in leven te blijven. Een noodoproep uit een verscheurd land. Het heeft niet geholpen. Hij werd vermoord. Door wie dat zegt me niet zo veel. Het doet me denken aan die andere enclaves. Srebrenica in Bosnië. Dat kleine grauwe ministadje, ingesloten door de Serven. Het doet me denken aan die helikopteractie in Libië, bedoeld om wat Nederlanders te redden.
Ik zal ze niet veroordelen. Die Nederlanders die het westerse paspoort op zo’n moment voelen branden in hun zak. Die de ambassade in vluchten om veilig te zijn. Die zich laten ophalen door een helikopter. Die Nederlanders die vanuit Srebrenica in konvooi de compound verlieten om zich even later ontgoocheld terug te vinden in een veilig zwembad in Zagreb. Ik denk dat ik het ook zou doen, vluchten. Terug naar vrouw en kinderen. Alles wat je dierbaar is. Wij Nederlanders zijn daarin anders dan de Amerikanen en radicale moslims die bereid zijn te sterven voor hun idealen denk ik dan.
Tegelijkertijd heb ik geen idee wat ik in zo’n geval zou doen. We hebben de luxe gekend om als gezin een paar jaar in het buitenland te wonen. Wij zijn daar van mensen gaan houden. Met een aantal van hen hebben we nu, 11 jaar na dato, nog goed contact. Een paar goede vrienden zijn inmiddels gestorven. Natuurlijk, door eenzaamheid, door ziektes die met een Nederlands paspoort te bestrijden waren geweest. En als je van mensen gaat houden dan gebeurt er iets in je. Zorgen, beschermen, delen. Dat soort dingen. Zou ik ze in de steek kunnen laten als de situatie er onveilig werd? Ik zou ze op z’n minst allemaal een ticket willen geven. Kom mee naar Nederland, daar ben je veilig!
Leven en dood van Pater Frans hebben mij aan het denken gezet. Hij doet me in deze tijd voor Pasen aan Jezus denken. Resteert de vraag: voor welk ideaal ben ik, ben jij bereid te sterven? Met daar achteraan die prangende zin: als je niet bereid bent ergens voor te sterven, is het dan wel waard om er voor te leven?